Echter geeft hij de laatste tijd steeds vaker aan op een gewone stoel te willen zitten. Hij loopt dan naar de tafel, schuift een stoel naar achter en tikt op de zitting. Met een glimlach van oor tot oor gaat hij zitten op de stoel en laat hij zich aan tafel aanschuiven.
Het gemak van een Siem die niet van zijn eigen stoel af kan maakte dat we Siem zijn signalen in het begin nog wel eens negeerden.
De professionele thuiszorg die ook 4 keer in de week met Siem in ons huis werkt doet dat echter niet (het is immers een mooie stap in zijn ontwikkeling).
Dit zorgt ervoor dat het voor ons steeds lastiger wordt om het te blijven negeren...
Want eigenlijk is er niks zo gemakkelijk om, terwijl Siem 's morgens zijn brood aan tafel eet, zelf in de keuken zijn schooltas helemaal klaar te maken. Echter vindt Siem dat niet zo gezellig. Hij heeft dat nooit kunnen aangeven, maar nu kan hij dat wel...
Als hij op een stoel aan de tafel zit tikt hij namelijk ook op de zitting van de stoel naast hem en wijst dan naar mij met op zijn snoet zijn allerliefste glimlach...
Mijn moederhart kan dat natuurlijk niet negeren en ik plof naast hem neer.
En weet je Siem? Je hebt groot gelijk... Het is veel belangrijker en gezelliger om samen aan tafel te ontbijten! Die schooltas van jou komt daarna wel!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten