dinsdag 20 januari 2015

Gehandicapte kip

Na anderhalf jaar in ons nieuwe huis te wonen moest van het zomer de tuin ingericht worden. Wees maar niet bang hoor, de berg bruine zand en berg gele zand hebben al anderhalf jaar geleden plaats gemaakt voor gras en bestrating. Maar goed, van het zomer was het dus hoog tijd voor wat planten, struiken en een boom.

Nou hadden we ook het idee om een kippenren te maken. Ik ben totaal niet van de dieren, maar twee kippen in de tuin zag ik wel zitten. Een huisdier zou goed zijn voor de ontwikkeling van de jongens, het is makkelijk om altijd een eitje in huis te hebben en gewoon omdat het leuk staat in de tuin.

In de zomervakantie heeft Ralph twee vakantiedagen benut om samen met zijn vader een kippenren met kippenhok neer te zetten. Nauwlettend gevolgd door twee paar kinderogen. En toen was het zover, er mochten 2 kippen uitgezocht worden…

Opa was van tevoren op ontdekkingstocht gegaan en wist een adresje bij een boer. Daar kwam hij vaker en die hadden mooie kippen. Dus wij, samen met opa, naar de boer. Voor we het wisten werden we de schuur ingeduwd met allemaal fladderende kippen om ons heen. En voordat Ralph het wist werd hem een kip in zijn handen geduwd. Snel nog een tweede in een andere kleur uitgekozen en met 2 kippen in een doos de schuur uit.

Opa wist nog dat er bij zijn vorige bezoek 1 kip met een mank pootje rondliep. En voordat we weer in de auto stapte zei hij tegen de boer: “Als wij de manke kip hebben dan komen we die omruilen.” “Ja, dan komen we terug!” riepen Ralph en ik in koor.

Thuis gekomen konden de kippen op ontdekkingstocht in de ren in onze tuin. Al snel zagen we dat we 2 gezonde kippen hadden. Trots op het eindresultaat van de ren met “Tante Tok” en “Ome Let” erin genoten we van de tuin die steeds verder afkomt.

Die nacht echter lukte het slapen niet. Hoe konden nou juist WIJ roepen dat we geen manke kip wilden! Dus mochten we nog een keer een nieuwe kip nodig hebben dan zoeken we door tot we een gehandicapte kip gevonden hebben!

dinsdag 13 januari 2015

Nieuw oud en nieuw

Twee weken geleden was het weer zover. Oud en nieuw stond voor de deur. Nou heb ik verschillende jaren heel erg uitgekeken naar die dag. Het ene jaar is voorbij en een nieuw (hopelijk beter!) jaar stond voor de deur. Het komende jaar zou nu dan toch echt eens ons jaar worden!! Soms zelfs met tranen over mijn wangen om 12 uur iedereen een goed nieuw jaar gewenst. Of stiekem mijn tranen laten lopen bij 2 vredig slapende kinderen.

Maar wat kwam ik dan bedrogen uit. Soms was de maand januari nog niet voorbij of we hadden een eerste ziekenhuisopname al weer achter de rug. Was er na een jaar weer weinig groei zichtbaar bij ontwikkelingsonderzoeken. Waren er lichamelijke onderzoeken die wezen op afwijkingen wat vervolgens nieuwe aanpassingen in het dagelijks leven van ons vroegen. En die duidelijkheid van de geneticus bleef ook maar uit. Nee, 2010 was toch ook niet “ons jaar” geworden. Zo ook voor 2011, 2012 en 2013…

Goed, na die jaarwisselingen was het “magische” er voor ons wel af. Tijd voor realistischer gedachtes. Genieten van wat we “wel” hebben en leven in het hier en nu. En van oud en nieuw… maken we gewoon een gezellig feestje! Aangezien meer vrienden kinderen hebben bouwden we een feestje wat ook voor de kinderen een feestje zou zijn. En zo zaten we 2 weken geleden aan de kinderchampagne, pannenkoeken, knakworstjes, chips en ijs. Er werd gevoetbald, op de Wii gespeeld en een film gekeken. En om 12 uur stonden we met zijn allen buiten. Het vuurwerk weerkaatste in de schittering van de kinderogen. Wauw, wat is het toch een magisch feest!

donderdag 8 januari 2015

Hoe het allemaal begon...

Na zo´n 5 jaar alle ballen omhoog houden vielen de ballen 1 voor 1 uit mijn handen. En uiteindelijk vielen niet alleen de ballen maar ging de jongleur ook om. Maar wie is dan die jongleur en welke ballen vielen er?

Ik ben Nynke. Samen met Ralph en onze 2 jongens, Jorrit (8) en Siem (6), woon ik in Someren-Eind. Ons leventje verliep voorspoedig. Leuke baan (juf op een basisschool), fijne relatie, huisje gekocht, een wolk van een zoon en vervolgens een lief broertje erbij. Ons geluk kon niet op.
Toen Siem 10 maanden was (en we tijdens die 10 maanden al extra zorgen en controles gehad hadden) deelde de kinderarts ons mee dat ze grote zorgen om Siem had. Zijn ontwikkeling verliep niet volgens planning. En zo gingen we de medische molen in. Daarnaast startte Siem op een kinderdagcentrum voor kinderen met een ontwikkelingsachterstand. Ondertussen spreken we bij Siem niet meer van een ontwikkelingsachterstand, hij is gewoon meervoudig gehandicapt. Net zo duidelijk (met zijn 6 jaar zit hij op een ontwikkelingsniveau van 15 tot 18 maanden).

De afgelopen 6 jaren trokken we het. Het ene moment gemakkelijk een ander moment maar net. En toen volgden meerdere tegenslagen elkaar op...    

En dan zal je zien dat wanneer het met de jongens weer lekker gaat, dat moeder aan de beurt is. Moe, moe, en nog eens moe. Hoe fijn is het dan om te merken dat wanneer je aangeeft dat het even niet meer gaat (iets wat ik eigenlijk nooit zei, want wie kon daar nou wat mee) je daar veel voor terugkrijgt. Logeerpartijtjes en extra opvang voor Siem, gesprekken her en der, veel mailtjes, appjes en nog meer kaartjes. Wat fijn om zoveel warmte, liefde, respect en waardering (voor “iets” dat je vanzelfsprekend “doet”, maar misschien eigenlijk helemaal niet zo vanzelfsprekend is) te voelen!

Ondertussen zijn we een paar maanden verder en krabbel ik weer op. De pfeiffer (hoezo gaf mijn lichaam een duidelijk signaal) begint minder heftig te worden en ik voel we mentaal ook weer positiever. Zo positief dat ik uit de afgelopen maanden iets positiefs probeer te halen. Toch nog wel een uitdaging…

Je gaat nadenken over hoe je leventje was, is en hoe je de toekomst ziet. Dat ik zaken anders wil is duidelijk. Oké! Maar hoe ga ik daar voor zorgen? Om te beginnen ga ik meer tijd voor mezelf maken. Dus op zoek naar nieuwe hobby’s. En laten jullie nu net kennis gemaakt hebben met mijn nieuwste hobby!

Ik zal jullie regelmatig op de hoogte houden van ons soms zo rustige en soms zo bewogen leventje en wens jullie daarbij veel leesplezier! Groetjes Nynke