Vlotte reis

We maakten ons op voor een gesprek met de KNO-arts in het ziekenhuis. Samen in de auto bespraken we de opties. Er zou een operatie komen, dat was zeker. Maar wat er tijdens de operatie precies moest gaan gebeuren dat kregen we vandaag te horen. Ja, één ding was zeker… We hadden nog een lange weg te gaan…

De vorige keer dat we hier reden was het 6 uur in de ochtend. Siem kreeg een MRI-scan en moest om half 8 in het ziekenhuis zijn. Er werd al jaren gewerkt aan deze snelweg en hoeveel extra reistijd dat opleverde was elke keer een gok… Voor 7 uur waren we in het ziekenhuis. De scan lukte onder narcose. Ook de gehoortest (onder narcose) lukte goed. Siem kwam weer bij en was al snel weer op de been. Het resultaat van de gehoortest kregen we nog te horen voor we naar huis mochten. Een meevaller! Er was weinig gehoorverlies. Mooi! Maar… als hij wel goed kan horen… Hoe kan het dan dat hij niet goed luistert…?!? ;-)

Na dit gehoord te hebben stapten we weer in de auto op weg naar huis. Helaas moesten we achteraan sluiten in de file...

Vandaag kregen we de uitslag van die MRI-scan. Eerder heb ik verteld dat er door een andere KNO-arts verklevingen aan zijn trommelvlies gezien waren. Er zou een nieuw trommelvlies moeten komen en waarschijnlijk ook protheses van de botjes die daar weer achter zitten. Om dit precies duidelijk te krijgen was de (vorige keer uitgevoerde) MRI-scan nodig.

Enigszins gespannen gingen we het gesprek in… Maar al snel stelde de KNO-arts ons ongerust. Op de MRI-scan waren geen verklevingen te zien. Het zag er allemaal goed uit en er hoefde niks te gebeuren… Dit was totaal niet wat zij en wij verwacht hadden! Na toch ook nog even gecontroleerd te hebben of dit wel echt de beelden van onze Siem waren verlieten we verbijsterd maar zeker ook opgelucht de spreekkamer.

Terug in de auto zoefden we sprakeloos over de nieuwe snelweg en door de nieuwe tunnel naar huis. Zo’n vlotte reis… Nee… dat hadden we niet verwacht!

Wie houdt het langste vol?

“Nee Siem, niet gooien!” “Als je nu weer je speelgoed door de kamer gooit zet ik je in je bed!” Met een grote grijns pakt Siem een autootje om hem vervolgens een paar meter verderop te laten neerkomen. “Kom maar, nu ga je je bed in!” “Jij wil de strijd aangaan, maar ik houd dit echt wel vol hoor!” “Straks mag je er weer uit!” En een jammerende Siem wordt in zijn bed (waar hij niet zelf uit kan) gezet.

Dit was aan het begin van de tweede kerstvakantieweek. Ook de dagen erna heeft hij regelmatig een poosje in zijn bed gezeten. Hij gooide, ik waarschuwde, hij lachte met zijn ondeugendste blik en gooide weer… Als dit geen uitdagen is dan weet ik het niet meer… Maar elke keer zette ik door en hield ik het vol…

Tekenblaadjes en potloden van Jorrit vlogen van tafel, Siem keek me lachend aan, verdween in bed, ik hield vol…

De kopjes vlogen over de grond, Siem keek me lachend aan, verdween in zijn bed, ik hield vol…

De reclamefolders vlogen van het aanrecht, Siem keek me lachend aan, verdween in bed, ik hield vol…

Maar vanmorgen was voor ons de maat toch wel vol… Gezellig aan ons zondagochtendontbijtje verdwenen de boterhamstukjes van Siem zijn bord zo op de vloer. Waarna weer een trotse blik op zijn (oh zo schattige) smoeltje verscheen. Oké, we hadden hem ook niet gevraagd wat hij op zijn brood wilde… Dus smeerden we een tweede boterham met de duidelijk door Siem aangewezen appelstroop. Maar ook deze verdween verspreid over de grond. Vervolgens bleef hij wijzen op zijn gekookte eitje. “Goed, dan krijg je die eerst, maar daarna eet je je brood op!” Maar ook daarna ging er geen stukje in zijn mond. “Prima! Dan eet je nu niet, maar je krijgt ook niet iets anders te eten!” 

En zo komt het dat Siem al de hele dag op één gekookt eitje leeft. Het trommeltje met de stukjes brood van vanmorgen zetten we af en toe voor hem neer, maar blijft hij demonstratief wegschuiven... Prima, maar WIJ HOUDEN VOL!

Wij houden nog één dagje vol! En morgenochtend? Dan zwaaien we net iets enthousiaster de bus naar school uit!