Waar een weekje logeerhuis al niet goed voor is...

Vorige week is Siem een week naar het logeerhuis geweest. En terwijl Siem daar zat hebben wij Barcelona onveilig gemaakt... Genoten van de gezelligheid en drukte van een grote stad en juist ook van de rust, en het relaxte zo zonder Siem om ons heen...

Bij terugkomst maakte ik mij op voor een "pittig" vakantieweekje met Siem thuis. Gelukkig werkt het weer goed mee en heeft Siem regelmatig momenten dat hij zichzelf vermaakt. Maar dat is niet het enige dat zorgt dat het meevalt...

Door het weekje zonder Siem zie ik opeens stapjes in zijn ontwikkeling die me eerder niet opgevallen waren...

Want wat heeft hij toch een slimme manieren om zaken duidelijk te maken...
Zo komt hij met knuffels aangezet om aan te geven wat hij graag op televisie wil zien... Pakt hij zelf de pot pindakaas uit de kast om aan te geven wat hij op zijn brood wil. Ook welke worst uit de koelkast moet komen voor op zijn brood is voor ons kraakhelder. En de komkommer voor bij de boterhammen met worst (of pindakaas) is niet te missen...

En wat kan hij toch al goed categoriseren... Plaatjes uit boekjes, knuffels en plastic dieren, alles wordt bij elkaar gezocht en per soort aan mij gegeven. Siem geniet van de aandacht die hij met dit spelletje krijgt, ik geniet van de ontwikkeling die hij laat zien!

Maar wat me nog het meest opvalt is dat hij zo goed dingen kan onthouden...
De professionele thuiszorg die altijd voor Siem in ons huis kwam komt op een middag om afscheid te nemen. Ze krijgt van Jorrit een kookworkshop. 's Morgens heb ik tegen Siem gezegd dat ze zal komen. Deze keer niet voor hem maar voor Jorrit... Als ze er is zeg ik tegen Siem dat wij een stuk gaan wandelen. Siem wijst vervolgens naar haar en dan naar Jorrit... "Inderdaad Siem, ze komt vandaag voor Jorrit! Goed begrepen en onthouden!"
Nog een voorbeeld... Als wij Siem bij opa en oma (na het frietjes eten) komen ophalen begint Siem hard te huilen. Niemand snapt wat er aan de hand is tot Siem naar de keuken loopt en op de koelkastdeur tikt. "Och ja..." zegt oma "Ik had je nog yoghurt met aardbeien beloofd!" En met een grote grijns geniet Siem van het bakje yoghurt!

Ik geniet van de gezelligheid van Siem om me heen. En het verzorgende, het niet uit het oog kunnen verliezen en de vele aandacht die hij vraagt voelt ineens een stuk minder zwaar!

Eroverheen stappen...

De laatste maanden valt Siem steeds vaker...
Gelukkig kon hij zich steeds opvangen met zijn handen en knieën waardoor hij niet meer steeds zijn kin open had liggen... Dat was namelijk een paar jaar geleden vaak het geval. Met tot gevolg dat hij in korte tijd vaak gehecht of geplakt is. En ik kan je wel vertellen dat 6 keer op dezelfde plek hechtingen zetten niet voor het mooiste litteken zorgt... Maar goed, dat is niet het belangrijkste, leren kijken waar je je voeten zet en leren om jezelf op te vangen, dat werden de leerdoelen bij de fysiotherapie...

Dat kijken waar Siem zijn voeten neerzet wil nog steeds niet lukken. Wel lukt het hem vaak om zichzelf op te vangen. Op handen en knieën dat wel, met regelmatig kapotte handen en blauwe knieën als resultaat.
Het vallen gebeurde de laatste twee jaar steeds minder vaak tot het een paar maanden geleden weer toenam. Een bezoekje aan de schoenenwinkel leerde ons dat hij met te kleine schoenen aan rond liep en de nieuwe schoenen zorgden dan ook meteen voor minder vaak vallen.

Echter nu, zo'n twee maanden later, valt Siem weer steeds vaker... Dus de fysiotherapeut ging weer aan de slag. Observeren, filmen en overleggen met de revalidatiearts.
Helaas kon het de laatste valpartij nog net niet voorkomen (zie foto).

En nu krijgt Siem dus een spalk voor zijn rechtervoet (en been). Natuurlijk gaat het er om dat Siem er beter door gaat lopen en minder vaak zal vallen... Dus het besef dat er weer een hulpmiddel bijkomt, dat de verzorging toeneemt en de zelfstandigheid afneemt en het gevoel dat dat bij ons oproept...

Daar stappen we maar snel overheen!