"Mijn naam is..."

Ralph en ik zijn samen op de school van Siem. We krijgen uitleg. Uitleg over een nieuw communicatieprogramma. Een programma op de iPad. Met allerlei picto's die, door ze aan te klikken, uitgesproken worden. Met verschillende categorieën in mapjes die je weer kan openen om bij nog meer picto's te komen.

We krijgen de uitleg van Barbara, de logopediste. Zij werkt er al een tijd mee. Met andere kinderen. En nu dus ook met Siem. De eerste filmpjes waarop we Siem en Barbara ermee zien experimenteren zijn ons al geappt.
We zien Siem van het ene naar het andere plaatje gaan, nauwelijks de tijd nemend om ook te beluisteren welk woord er gezegd wordt. We horen Barbara verduidelijkende vragen stellen en we horen Siem zijn kreten van enthousiasme...

En nu hebben we dus voor thuis een nieuwe iPad aangeschaft. Het programma staat erop en wij krijgen uitleg. Behendig gaat Barbara door het programma. Een aantal instellingen past ze aan. Ze laat de basiswoorden zien, vertelt over de mapjes met allerlei categorieën. Ze wijst ons hoe je plaatjes kan vinden en hoe je ze op andere plekken in het programma kan zetten.

Tijdens het gesprek raken wij ook steeds enthousiaster... We ontdekken steeds meer en komen op een gegeven moment bij een picto uit waarop een poppetje staat dat naar zichzelf wijst. Erbij staat "Mijn naam is..."

Regelmatig wordt Siem gevraagd hoe hij heet. Wij zeggen dan tegen Siem: "Wie heet er Siem?" waarna hij trots naar zichzelf wijst. Ook tikt Siem zelf vaak op zijn borst en kijkt ons dan afwachtend aan. Wij zeggen dan: "Jij bent Siem!" En een grote lach verschijnt om zijn mond.

Maar nu is er dus die picto in het communicatieprogramma... Ik vraag of wij dan Siem zijn naam in kunnen spreken. Maar Barbara bewerkt de picto en typt Siem zijn naam in. En dan horen we voor het eerst in 9 jaar een kinderstem die zegt: "Mijn naam is Siem". Ik merk dat het me raakt. Vanuit mijn tenen komt een "Ohhh" en ik krijg een brok in mijn keel...

En nu? Ik kan niet wachten tot Siem de picto zelf gebruiken gaat!

Ode aan de vrijwilliger

We zijn uitgenodigd voor een dagje in het Onky Donky huis in Ouwehands dierenpark Rhenen... Om ons een dagje in de watten te laten leggen en zo vaak en lang als we willen (en voor Siem mogelijk is) de dierentuin onveilig te maken...

En genoten hebben we!
Qualititime als we met zijn vieren op pad gaan in de dierentuin... Herkenning; een blik en een half woord tijdens de gesprekken met de andere ouders... Geen verbaasde blikken bij onverwachte geluiden en onhandige acties van onze zorgenkids... En brussen die volop van de extra aandacht genieten...

Een dag mogelijk gemaakt door 2 hele lieve vrijwilligers... Vrijwilligers die ons 's morgens allervriendelijkst welkom heten... Die vragen wat we willen en daar hun programma op aanpassen... Die de kinderen vermaken zodat wij even rustig kunnen blijven zitten bij ons kopje thee en koffie... Die als wij de dierentuin in gaan de boel weer opruimen en een lekkere lunch klaarmaken...

En als wij de eerste boterhammen gesmeerd op ons bord hebben liggen schuiven ze zelf ook aan tafel aan... Ze vertellen waarom en hoelang ze dit werk al doen...
De ene doet het al jaren (sinds de oprichting), want het houdt haar zo lekker jong... Ze is van 's morgens 6 tot 's avonds 6 de deur uit en dat meerdere dagen per week. Maar elke keer komt ze met meer energie thuis dan dat ze 's morgens de deur uit ging.
De ander is er vandaag voor de tweede keer... Een jonge meid die naast haar fulltime werk nog iets anders voor een ander wil betekenen. Een jonge meid die niet (alleen) haar eigen leven centraal stelt, maar juist ook iets voor de samenleving wil betekenen...

En dit zijn niet de enige vrijwilligers waarmee wij, of eigenlijk vooral Siem mee in aanraking komt... Vrijwilligers op school die een paar extra handen zijn in de klas, zodat er geknutseld of gebakken kan worden... En vrijwilligers die week in week uit de kinderen uit- en aankleden voor en na het zwemmen. Die elke week met andermans kinderen dat gedoe van uit- en aankleden aangaan; DE reden waarom wij bijna nooit gaan zwemmen...
En vrijwilligers bij het logeerhuis. Die met elk kind één voor één een stuk gaan wandelen, even naar een winkel, of even naar de kinderboerderij, gewoon om er eventjes uit te zijn...

Vrijwilligers... Mensen waar je week in week uit op kunt bouwen... Allemaal mensen die zichzelf wegcijferen voor een ander, die zichzelf op de achtergrond plaatsen in het belang van een ander...

En daarom speciaal deze ode aan alle vrijwilligers... Stap uit de schaduw en sta voor één keer in het licht!

Een hele, hele diepe buiging van mij, van ons en waarschijnlijk van iedereen die met regelmaat te maken heeft met één of meerdere vrijwilligers! Respect!! Jullie zijn top!!