Voor mij een dilemma... Want aan de ene kant vind ik het goed dat Jorrit grenzen aan kan geven, maar aan de andere kant wil ik zo graag dat Jorrit zich op zijn gemak voelt bij (andere) verstandelijk gehandicapten.
Bij het plaatsen van mijn vorige blog vroeg ik om hulp bij mijn dilemma. En reacties heb ik gekregen! Tijdens het schrijven van de blog kregen mijn gedachtes al een richting en door de reacties werd dat verder bevestigd. Erg fijn!
Jorrit die, in zijn eigen kracht, worstelt met zijn gevoelens die iets anders aangeven dan zijn gedachtes, maar uiteindelijk toch vertrouwt op zijn gevoel en dat uit durft te spreken. Niks zo belangrijk als vertrouwen op eigen gevoel en het kunnen aangeven van grenzen! Hoe mooi dat hij dat mag ervaren!
Ik besef me dat het belangrijk is om hem ruimte te bieden om zijn eigen weg hierin te vinden. Ook wij, als ouders, zijn hierin zoekende geweest en hebben tijd nodig gehad om er achter te komen wat wel en wat niet fijn en goed voelde.
Nu dit bij Jorrit speelt dwing ik mijzelf om terug te kijken naar mijn eigen zoektocht en kom ik tot de conclusie dat het voor mij een weg is geweest die niet altijd recht liep, met af en toe een helling, met regelmatig een obstakel, maar ook met onverwachte snelle afdalingen. Af en toe stapte iemand bij mij in en keken we samen terug, maar zeker ook vooruit.
En een weg bewandelen gun ik Jorrit ook. Zijn eigen weg, in zijn eigen tempo!
