Sorry!

Met uitbreiding van werk, een nieuwe klas voor Siem en nieuwe school voor Jorrit, extra ziekenhuisbezoeken voor Siem en enkele studiedagen in Utrecht (voor mijn nieuwe functie) voelden de eerste weken van dit schooljaar een beetje als overleven…

En dat terwijl ik dacht dat ik alles goed voorbereid, gestructureerd en georganiseerd had. Ik had alles goed doordacht en geregeld... Dacht ik... Maar dat ik toch niet alles goed op een rijtje had werd in 1 week wel pijnlijk duidelijk…

Het begon toen Siem op een donderdagmiddag uit de bus kwam met kapsel “ik heb gezwommen vandaag…” en dat terwijl ik toch echt de zwemtas niet meegegeven had die ochtend… “Sorry juffen, aan jullie duidelijke lijstje lag het echt niet… en heel fijn dat jullie het zelf opgelost hebben met een reservezwembroek!”

Het weekend daarna gingen we een lang weekend met (schoon)familie weg. Op maandagmiddag kwamen we terug en wie zat daar in ons huis? Oeps, vergeten de professionele thuishulp af te zeggen! “Sorry! Maar wel fijn dat jij met Siem naar het speeltuintje in de buurt gegaan bent zodat wij nog even onze handen vrij hadden!”

Een paar dagen later vroegen we ons af of Siem komende zaterdag BSO had, om er vervolgens achter te komen dat de bus voor de BSO afgelopen zaterdag voor niks voor ons huis had gestaan… “Sorry buschauffeur, we waren een weekendje weg! Je had eigenlijk een kwartier langer in je bed kunnen liggen…”

Op woensdagavond zitten mijn werkdagen erop en ben ik blij dat ik een paar dagen thuis ben. Ik kijk in de kast van Siem en zie dat hij nog 1 T-shirt en broek heeft liggen. Oude kleren van Jorrit, maar voor morgen prima want dat betekent dat ik niet nu meer hoef te wassen maar dat uit kan stellen naar mijn vrije dag morgen…

Maar wat lees ik tot mijn schrik de volgende middag op facebook bij een schoolgenootje… “Vandaag met de mooiste kleren aan naar school voor de schoolfotograaf!” Neeeeeeeee! Niet net vandaag! “Sorry, klasgenootjes, juffen en ouders! Eigenlijk heeft Siem hele mooie, niet verwassen, nieuwe en eigen kleren met rechte naden… Ze zaten alleen net vandaag allemaal in de was…”

Ik denk terug over de afgelopen week en besef me dat ik even een pas op de plaats moet maken. En dat besef dat blijkt genoeg te zijn... Het gevoel van “overleven” heeft weer plaats gemaakt voor “leven”! Heerlijk!

De schoolfoto...