"Ik zie jullie nog binnenkomen..."

“Ik zie jullie nog binnenkomen…”

Via een moeder van een kindje uit de groep van Siem hoorde ik van het bestaan van de ouderkindgroep. Een groep waar meerdere ouders en hun gehandicapte kind elkaar ontmoeten. Eén keer in de twee weken komen ze bij elkaar. Elke keer wordt er een activiteit georganiseerd die je samen met je kind onderneemt en de ochtend wordt afgesloten met een kopje koffie of thee.

Ik besloot er met Siem heen te gaan. Een bewust moment samen, genieten van en met elkaar. Van massage tot dieren knuffelen, van bakken tot voelactiviteiten en van samen zwemmen tot een huifkartocht. De ene activiteit paste beter bij ons dan de andere, maar wat genoten we van ons ochtendje samen!

Maar zeker ook het samen zijn, het in gesprek gaan met andere (gelijkgestemde) ouders deed mij goed. Aan een blik of een half woord genoeg hebben… En echt niet dat we alleen maar zware gesprekken voerden. Juist ook de vertedering voor je eigen kind en het enthousiasme van een groepsgenootje delen maakte dat er een band tussen de moeders ontstond.

De ochtenden werden georganiseerd en begeleid door twee betrokken activiteitenbegeleidsters. Elke keer zorgen voor een passend aanbod en met veel enthousiasme de ochtend draaien. Hun energie werkte aanstekelijk en hun positieve kijk op Siem maakte mij bewust van wat hij wel allemaal kon. Ook leken ze wel voelsprieten te hebben… Ze voelden aan wanneer het minder met je ging en hadden ook haarfijn in de gaten wanneer Siem even overgenomen moest worden. Ja, het zorgde echt voor genietmomentjes, ons ochtendje samen waar we naar uitkeken…

Ook ik zie ons nog binnenkomen… De eerste keer… overvallen door alles wat er om ons heen te zien was ben ik huilend weer naar huis gereden. Hoorden wij hier nou tussen? Ja, het acceptatieproces was gestart… Ook de meervoudig gehandicapte volwassenen die in hetzelfde gebouw zaten waren voor mij confronterend. Heel lang ben ik via de achteringang naar binnen gegaan zodat we meteen bij het lokaal van de ouderkindgroep uitkwamen. Toch bleven we gaan, het creëren van een exclusief moment samen met Siem won het van de confrontaties. En moest ik niet juist ook die confrontaties aangaan om Siem en ons leventje te accepteren zoals die is?

En nu, drie en een half jaar later, zie ik ons gaan… We hebben we afscheid genomen. Siem moet vanaf volgend schooljaar 5 dagen in de week naar school en ik ben een nieuwe uitdaging op mijn werk aangegaan waarvoor ik ook de woensdagen zal gaan werken.

Met een Woezel en Pip taart (want Siem heeft elke keer alle boeken uit de kast gegooid tot hij “zijn” Woezel en Pip boek vond; en dat mocht gewoon elke keer weer!) en cadeautjes voor iedereen in de hand gingen we vorige week voor de laatste keer naar de ouderkindgroep. Een laatste knuffel en een laatste dikke kus!

En weet je? “Goed” is nog net een iets te groot woord, maar het voelt wel “oké”! Naast dat Siem en ik samen heel veel fijne momenten hebben gehad en naast het ontmoeten van de andere ouders heeft het me een stuk acceptatie gebracht. Siem hoort bij ons, een heerlijk mannetje dat er mag zijn zoals hij is!

En helemaal van ons af zijn ze nog niet, want tijdens de woensdagochtend in de schoolvakanties sluiten we gewoon weer lekker aan!