De laatste jaren zeg ik dat we Siem goed kunnen “lezen”… Dat
we weten wat hij bedoelt… Dat we zien waar hij qua ontwikkeling zit en we
daarbij aan kunnen sluiten… Dat we kunnen zien hoe het met hem gaat…
Daar kom ik nu toch van terug… Helaas…
Al weken voor de zomervakantie had Siem met regelmaat
opgedroogd bloed in zijn oorschelp. Hij liet niet merken ergens last van te
hebben dus ik maakte het schoon en wachtte weer af. Na een aantal weken ging ik
toch maar eens met Siem naar de huisarts. Die kon het niet beoordelen en
stuurde ons door naar de KNO-arts. Ook die kon het niet goed beoordelen en
wilde een CT-scan inplannen. Stil blijven liggen is bij Siem geen optie dus de
CT-scan werd een onderzoek onder narcose…
En ook al merkten wij niks aan Siem en dachten wij dat er
niks aan de hand was, toch blijkt er wel degelijk iets mis te zijn… En niet
zo’n beetje ook…
Siem heeft verklevingen (van viezigheid) aan zijn
trommelvlies en gehoorbotjes. Deze verklevingen zijn niet meer (zonder schade
aan te richten) weg te halen. Siem is doorgestuurd naar een academisch
ziekenhuis en daar zal een operatie uitgevoerd gaan worden. Er wordt van een
stukje kraakbeen een nieuw trommelvlies gemaakt en de gehoorbotjes gaan
vervangen worden door kunstprotheses. Een operatie van een paar uur.
We zijn geschrokken van de uitslag, maar ook teleurgesteld…
Teleurgesteld omdat we dachten Siem goed te kunnen “lezen”, dat we “voelen”
wanneer er iets aan de hand is…
Het vertrouwen in mijn moedergevoel heeft voor nu een deuk
opgelopen maar zal hopelijk langzaamaan weer gaan groeien!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten