Een jaar geleden kwam ik thuis te zitten vanwege pfeiffer
(in combinatie met een emmer die te vol was geraakt) . Om te voorkomen dat ik
hele dagen op de bank hing en me alleen maar ellendiger ging voelen stelde ik
mezelf doelen. Ik wisselde een rustuurtje af met iets actiefs doen. Een mooi
moment om het fotoalbum voor Jorrit aan te vullen (hij was op dat moment 8 jaar
en de foto’s die al in het album zaten stopten net voor zijn eerste
verjaardag).
Vol goede moed werkte ik de mapjes “foto’s” op de back up
door en maakte hele lijsten met fotonummers. Het kon natuurlijk niet uitblijven
dat ik ook bij de foto’s van Siem zijn geboorte uitkwam.
(De eerste 2 weken van
Siem zijn leventje waren hele spannende weken. Na die 2 weken mocht hij als
“gezond baby’tje” mee naar huis, om na 10 maanden te horen dat er toch echt wel
meer aan de hand was (lees: meervoudig gehandicapt)).
Ik bekeek de foto’s en de tranen rolden over mijn wangen,
inclusief lange uithalen en snottebellen. De foto die mij het meeste raakte was
een foto van Ralph met Siem net voordat we te horen kregen dat er flinke zorgen
waren. Een onbezorgde papa waarbij de trots van zijn gezicht straalt! Geen idee
hebbende wat ons nog te wachten staat. Maar ik worstel me door het mapje
“foto’s geboorte Siem” heen en kies er een aantal uit voor in Jorrits
fotoalbum.
Een half jaar later werd me gevraagd om door middel van 8
foto’s Siem zijn leventje tot nu toe te schetsen (voor een geldinzamelingsactie
voor Siem). Opnieuw sloot ik de back up aan op mijn laptop en liep alle mapjes
door op zoek naar geschikte foto’s. Met een brok in mijn keel koos ik de
mooiste foto’s uit.
Nu, weer een paar maanden later wil ik Jorrit en Siem schilderen.
Ik maak een serie foto’s van hen en kies de beste uit. Tijdens het schilderen
rollen er geen tranen en voel ik ook geen brok in mijn keel. Ik voel iets kriebelen
in mijn hele lijf, het is… een gevoel van trots! Apetrots op mijn mannen… en
stiekem ook een beetje op mezelf!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten