Over m'n oren...

Wie reageert met het mooiste “tot over z’n oren moment” krijgt een exemplaar van het boek “Van achter het behang tot over m’n oren” cadeau…

Een prijsvraag op de facebookpagina van de school waar Jorrit op zit zet mij aan het denken… Verrek, tot over m’n oren momenten (het gevoel smoorverliefd te zijn op je eigen kinderen…) die heb ik ook! Echter om voor de prijsvraag één moment te kiezen dat lukt me niet. Dus bedenk ik het maken van een “tot over mijn oren top 10”. Maar ook dat voelt niet goed... Hoe moet ik nou beslissen welk tot over m’n oren moment op welke plek zou moeten staan? Want kies ik dan eigenlijk ook niet op wie ik meer tot over mijn oren ben? Daar denk ik even over na… Zit er eigenlijk verschil in mijn gevoel voor mijn beide jongens? Een antwoord vind ik er niet op. Wel ontdek ik dat ik “over mijn oren momenten” bij beide mannen op verschillende momenten ervaar.

Zo ben ik bij Jorrit vaak “tot over mijn oren” bij “grotere” momenten... Wat was ik bijvoorbeeld trots op Jorrit toen hij zijn zwemdiploma haalde… Dit had twee en een half jaar geduurd. In de twee en een half jaar was ik regelmatig erg gefrustreerd geweest. Ik dacht dat ik hooguit nog wat opluchting zou voelen bij de diploma-uitreiking. Maar nee hoor, een apetrotse moeder stond vooraan met fototoestel en (klein) cadeautje.

Bij Siem kan ik juist heel erg “tot over mijn oren” zijn bij “kleine” dingen... Siem die (sinds een paar weken) weet hoe de IPad werkt en het ene na het andere filmpje aanzet. Precies wetend welk filmpje hij wil hebben… Waarna een trotse lach om zijn mond verschijnt.

Hoe langer ik er over nadenk hoe meer ik bij beide mannen “tot over mijn oren ben” juist op die momenten waarvoor ze meer moeite hebben moeten doen. Dat is bij elk kind op andere vlakken, op andere niveaus. En dat bij onze heren die verschillen extra groot zijn maakt dan eigenlijk helemaal niks uit.

En mijn gevoel van trots zijn is eigenlijk gewoon een weerspiegeling van hun eigen trots… Want als ik de foto van Jorrit met zijn zwemdiploma in de lucht zie dan sprankelen zijn ogen van trots… En Siem? Die lacht elke keer van oor tot oor wanneer hij de Ipad ontdekt (omdat wij hem niet goed opgeruimd hebben) en zijn lievelingsfilmpje weer aan krijgt.

Nee, een moeder kan volgens mij niet meer “over haar oren” zijn op haar kinderen die trots op zichzelf zijn!