"Standje overleven"

“Nynke, waar blijf je? Jij moet rijden!” “Oh, nee, helemaal vergeten… ik kom er meteen aan!”

Jaren kon ik meerdere agenda’s zo in mijn blote hoofd onthouden, beheren en combineren. Mijn eigen agenda, die van Ralph, de agenda van ons gezin. En daarnaast de agenda op mijn werk en soms ook die van mijn collega. Zonder problemen zaten ze in mijn hoofd en schakelde ik van de ene naar de andere.

Ook een invulstrookje dat ingeleverd moest worden, een kaartje voor een verjaardag, een belletje over een uitslag van een onderzoek bij een vriendin, alles zat in mijn hoofd en ging keurig op tijd de deur uit.

Maar waar is het dan toch misgegaan… Wanneer ben ik dan verandert in een chaotisch warhoofd?

Ach eigenlijk weet ik het wel… We hebben een paar jaar op "standje overleven” gestaan. Wisten van voor niet dat we van achteren leefden. We leefden van dag tot dag en verder vooruitkijken was geen optie.

Maar nu, we zijn een paar jaar verder, de ergste crisis is achter de rug en toch lukt het maar niet om weer helemaal de “oude ik” te worden. Mijn gestructureerde, geordende en goed georganiseerd leventje krijg ik niet meer zoals van ouds op de rails. Sowieso, de boel op de rails houden is nog best een uitdaging, laat staan netjes recht achter elkaar.

En weet je? Eigenlijk kan ik er wel prima mee leven. Ik maak me minder druk om zaken die ik vroeger heel belangrijk vond, maar nu overduidelijk minder belangrijk vind. En de mensen om ons heen kennen ons wel… Ze weten dat ons hart niet minder goed is, maar dat ons hoofd soms wel een beetje vol is.

En ach, zolang het blijft bij zaken die op te lossen zijn… Zo zat Jorrit met 2 klasgenoten en de juf binnen 2 minuten nadat ik gebeld was bij mij in de auto op weg naar de bibliotheek...