Lekker vals

“Hé mam, je lievelingsliedje is op de radio!”

“Ja schat, ik hoor het…”

“Wacht, dan zet ik hem wat harder voor je…”

Dus ik, uit volle borst; “Oehoeoeoe, yeah!”

“Zoho!! Hier is het gezellig op de vroege ochtend!”

“WHHHAAAAA!! Ik schrik me rot! Ik heb je niet binnen horen komen.”

“Nee, ik kwam net aan toen Ralph de deur uit liep. De deur stond nog open.”

Wat is het fijn dat er professionele thuishulp (PT) in huis komt die onze zorgtaak met regelmaat overneemt. En wat zijn het een lieve, betrokken en gezellige personen. Maar ik houd er wel rekening mee. En dat terwijl het eigenlijk gewoon in ons eigen huis is…

Zo vlieg ik op zondagavond als een wervelwind door het huis voor een snelle opruim-, schoonmaakronde. Zodat het er, in ieder geval voor het oog, netjes uitziet als PT-er 1 op maandag na schooltijd Siem opvangt. En op dinsdagochtend als PT-er 2 Siem uit bed komt halen en klaar maakt voor zijn vertrek naar school zal ik niet als een valse kraai meezingen met de muziek (tenminste… als ik haar hoor binnenkomen).

Maar waarom doe ik dat eigenlijk? Moeten wij ons eigenlijk wel aanpassen?  Zijn ze een inbreuk op onze privacy?Zou ik ze kunnen missen? Zou ik ze willen missen? Nee! Dat zeker niet!! Zij zorgen ervoor dat Ralph en ik beide kunnen blijven werken. Dat we met een gerust hart op ons werk zitten. Dat we op de dagen dat we thuis zijn genoeg energie hebben voor de dagelijkse zorgen. En dat we lekker in ons vel zitten, juist omdat we ook iets anders zijn dan papa of mama.

Maar vanaf nu ga ik het wel anders doen... Dus het kan zo maar zijn dat PT-er 1 volgende week stof op de vensterbank ziet liggen... En PT-er 2? Die zingt maar lekker een valse noot met ons mee!