Bah! Een nieuwe wandelwagen...

Aan Siem zie je niet direct dat hij meervoudig gehandicapt is. Hij heeft een knap koppie met een vrolijke lach erop (zegt een enigzins bevooroordeelde moeder ;-)). Ja, wanneer je hem ziet lopen dan kan je al wel iets gaan denken. En als je tegen hem begint te praten en hij lacht je alleen vrolijk toe zal er bij de meeste mensen wel een lichtje gaan branden. Zeker als je wat langer ziet hoe wij met hem omgaan en hem 24/7 in de gaten houden.

Maar toch, de meeste mensen die Siem niet kennen en hem maar even kort meemaken hebben het niet meteen in de gaten. Zeker als we hem in de wandelwagen bij ons hebben en je hem dus ook niet ziet lopen (en je dus behalve zijn houterige loopje ook niet ziet dat hij voor geen meter naar ons luistert). Ja, ik kan me best voorstellen dat het niet direct duidelijk is voor onbekenden.

Ik zal jullie eerlijk zeggen dat ik me wel eens afgevraagd heb wat “fijner” zou zijn;
Een gehandicapt kind waar je niet direct een handicap aan ziet waardoor onbekende voorbijgangers “niks in de gaten hebben”. Maar waardoor je soms wel mensen tegenkomt die een mening hebben die je raakt (zoals; voed je kind eens fatsoenlijk op) of je mensen tegenkomt die niet weten hoe te reageren op Siem (want Siem zoekt contact met mensen en maakt daarbij geen onderscheid tussen bekend of onbekend) en je dus soms in ongemakkelijke situaties terecht komt.
Of een gehandicapt kind waarbij de handicap lichamelijk wel zichtbaar is wat wellicht zorgt voor meer starende blikken, maar wellicht voor minder veroordelende gedachtes bij anderen of ongemakkelijke situaties. Een antwoord heb ik er niet op en "gelukkig" heb je hier geen keuze in en zal je het moeten doen met hoe het nou eenmaal is…

Nou hebben we afgelopen week een nieuwe wandelwagen gekregen. Siem paste echt niet meer in de oude. De oude, een kek modelletje met oranje en grijze bekleding, kon nog aangezien worden voor een “gewone” wandelwagen, maar daar is met de nieuwe geen sprake meer van. De grootte, maar ook het model kan echt niet door voor een “normale” wandelwagen. Ons tijdperk van “ongemerkt” meegaan in de mensenmassa is voorbij. En oooohhh, wat moet ik er aan wennen…

Ik zie kinderen staren, nog eens omkijken en er iets van zeggen tegen hun ouders. Ik zie volwassenen proberen ongemerkt te kijken en vooral geen oogcontact met mij maken. Maar "de ergste" vind ik toch wel de volwassenen die ongegeneerd van de wagen, naar Siem en vervolgens naar mij kijken met open mond en een blik van medelijden in hun ogen. Bah, wat moet ik hier aan wennen!

Zo blij als ik was dat deze nieuwe wagen nog net voor de vakantie binnenkwam. Zo baal ik daar nu van. Hoewel ik er nu wel in een vreemd land, met vreemde mensen aan kan wennen… Zo heb ik al ondervonden dat met een hele boze blik terug staren niet werkt voor mij...;-)

En Siem? Die zit als een prins in zijn nieuwe wagen en lacht iedereen nog steeds even vriendelijk toe!