Gemiddeld? Echt?!

Siem en ik zitten weer in de auto. Op weg naar huis na een bezoek aan de kinderarts. Een keer per half jaar komt Siem bij haar op controle. Zij onderhoudt de contacten met de verschillende specialisten en heeft zijn totale dossier. Ze bekijkt hem van top tot teen en ik praat haar bij over de afgelopen tijd. Het is niet dat Siem dit heel hard nodig heeft, maar wij vinden het wel fijn dat ergens alle (medische) informatie over Siem bij elkaar komt. Dat wanneer er iets aan de hand is er een compleet en up to date dossier is.

Afgelopen vrijdag was het dus weer zover. Siem demonstreerde de kinderarts zijn nieuwste ontwikkelingen. Ik vertelde dat we tevreden waren over hoe het met hem gaat en dat we trots zijn op de vooruitgang die hij boekt. Nadat ze hem lichamelijk onderzocht had vertelde ze dat ook zij tevreden is met wat ze ziet. Hij werd nog gemeten en gewogen en dat zette ze in een grafiek. Vervolgens hoorde ik iets dat ik nog nooit gehoord had… “Siem is een gemiddeld kind!”

Wauw een gemiddeld kind! Een gemiddeld kind heb ik nog nooit gehad… Jorrit is geen "doorsnee" kind. Jorrit heeft zijn eigen interesses (zoals hij het zelf zegt: “Ik ben geen jongens jongen.”). Op sommige vlakken is hij boven gemiddeld en met andere zaken heeft juist weer meer moeite. Jorrit is gewoon Jorrit… met zijn eigen interesses, mogelijkheden en kwaliteiten! Maar nee geen "gewoon" kind.

Bijvoorbeeld... Een half jaar geleden kwam Jorrit in het ziekenhuis te liggen met heftige buikpijn. De klachten wezen op een acute blindedarmontsteking. Bij de echo die ze maakten kon de blindedarm niet gevonden worden. De blindedarm zat niet op de plek waar die hoorde te zitten. Ze wilden het een nacht afwachten en de volgende dag een MRI maken. Ik was er niet gerust op maar sprak dat niet uit. Gedurende de dag werd de pijn heftiger en een collega-arts vertrouwde het niet. Uiteindelijk werd  ’s avonds toch de ontstoken blindedarm gevonden (inderdaad niet waar die hoorde te zitten) en ging hij meteen onder het mes. Ze waren er gelukkig nog op tijd bij, maar ik had achteraf spijt dat ik niet had aangegeven dat ik geen “standaard” kinderen heb.

Siem is natuurlijk al helemaal geen "normaal" kind. Zo is hij is in het verleden veel ziek geweest. Hij at slecht, gaf veel over en zat op het randje van ondergewicht. Na een paar jaar gingen zijn keelamandelen eruit en vervolgens knapte hij wonderbaarlijk op. Zijn weerstand ging omhoog en het slikken lukte hem beter. Hij werd fitter, kwam aan, zat lekker in zijn vel en maakte nieuwe stappen in zijn ontwikkeling.

En afgelopen vrijdag was het dus zover. Hij zit nu op de middellijn in de grafiek. Hij is gemiddeld. Qua lengte en gewicht dan, dat dan weer wel. Ik zit in de auto en denk er nog eens over na. "Gemiddeld", het klinkt eigenlijk best saai... En ach, hoe standaard, gewoon, doorsnee, normaal of gemiddeld ben ik zelf eigenlijk?!?