zondag 31 januari 2016

Met de pot mee eten


Jaren hebben we stress, zorgen en frustraties gehad om het eten bij Siem. Het begon al als kleine uk bij het drinken. Melk kwam alleen bij hem binnen als we hem tijdens het drinken op een speciale manier (bij wangen en kin) ondersteunden.

Alle vaste voeding die daarna kwam ging ook moeizaam. Extreem gevoelig voor structuren, zelf overgeven kunnen opwekken en een slechte weerstand zorgden voor veel frustraties van zowel Siem als van onze kant. Vaak ziek en met heel veel moeite kregen we er net genoeg in. Op het randje van ondergewicht en met behulp van energie verrijkende voeding hielden we een sonde maar net buiten de deur.

Vier potjes calorie verrijkende voeding moesten we er op een dag in krijgen. En dat was al een hele klus. Na een operatie ging het langzaam de betere kant op. Langzaam, heel langzaam bouwden we de potjes af en het eten op. Begonnen met pap en avondeten uit de blender, via geprakte banaan en een boterham (zonder korstjes) naar avondeten (net iets langer gekookt), zachte koeken en slappe frietjes. Nauwlettend in de gaten gehouden door diëtiste, maag-,darm-, leverarts en kinderarts.

Na 2 jaar was Siem daar zo in gegroeid en hadden we genoeg vertrouwen dat het hem (en ons) ook helemaal zonder de calorie verrijkende voeding ging lukken. Hij at steeds meer met ons mee. En als wij iets aten dat voor Siem te hard was haalden we voor hem “een prakje” uit de vriezer. Het betere eten zorgde er, naast een gezonder gewicht, ook voor dat Siem minder vaak ziek was en lekkerder in zijn vel kwam te zitten.

Ondertussen geeft hij zelf steeds meer aan wat hij graag eet. Zo zet hij, als we hem vragen wat hij op zijn boterham wil, de pot appelstroop bovenop zijn boterham. En als we frietjes eten wil hij geen frietje dat we niet eerst in de mayonaise gedoopt hebben.

Vandaag bakte ik een ei voor mezelf. Terwijl ik Siem een boterham met pasta gaf begon ik aan mijn gebakken eitje. Daar was Siem het duidelijk niet mee eens. Boos schoof hij zijn bordje weg en wees naar mijn boterham. Met veel smaak verdween mijn ei in Siem zijn mond. Hij wil gewoon met de pot mee eten!

Door een simpel gebakken eitje komt in één keer het besef, en die komt binnen… Ik bedenk me waar we gestaan hebben en wat we doorstaan hebben. Wat ben ik trots op Siem! En ook op onszelf! Want wat is het moeilijk, frustrerend en vermoeiend geweest… Wat hebben we er hard voor moeten werken en vechten… Maar ik weet nu wel dat het het allemaal waard is geweest!

1 opmerking: