Direct bij binnenkomst stormt logeergenoot D. op Jorrit af...
"Hoe heet jij?"
"Ik heet Jorrit, net als de vorige keer toen je dat vroeg..."
"Joris?"
"Nee, Jorrit..."
"Joris?"
"Ook goed, wat jij wilt..."
D. is klaar met het gesprekje en vertrekt weer. Wij vragen Siem waar zijn kamer is en trots gaat hij ons voor.
Even later staan we weer op de gang om afscheid te nemen. Zonder dat we het in de gaten hebben is D. weer naar Jorrit toegelopen en hij staat nu met zijn neus vlak achter hem. Jorrit draait zich om en schrikt van D. zo vlak voor zijn gezicht... De begeleidster van het logeerhuis voelt een spanning, maar heeft niet gezien wat er net gebeurde. Er valt een gespannen stilte...
"D. is heel lief! Hij doet je niks! Je hoeft niet bang voor hem te zijn hoor!" zegt ze een beetje verontwaardigd. Jorrit zeg nog steeds niks... Nu wordt het echt ongemakkelijk en ik antwoord snel voor Jorrit. "Volgens mij schok Jorrit van D. omdat die ineens achter hem stond..." "Jorrit, je bent toch niet bang?" Jorrit schudt nee, nog steeds zonder iets te zeggen.
Wij nemen afscheid van Siem en samen lopen we terug naar de auto... "Ik zei toch dat ik niet mee naar binnen wilde!"
Gelukkig heb ik nog even de tijd om na te denken wat ik een volgende keer doe als Jorrit aangeeft niet mee naar binnen te willen...
Want aan de ene kant vind ik het goed dat Jorrit aangeeft wat hij wel en niet wil, dat hij zijn gevoel serieus neemt en daarnaar luistert...
Maar aan de andere kant wil ik zoooooo graag dat hij open staat voor mensen "zoals Siem", dat hij met een eerlijke blik kan kijken en met een open houding contact maakt...
Voor mij een echt dilemma...
