Vanmiddag maak ik Siem zijn tas open. Naast een lege
broodtrommel en fruitbakje zit er ook een geplastificeerd blad in. Het is een
vergelijkbaar blad als de bladen in Siem zijn communicatieboekje. Bladen met allemaal
kleine vakjes met verschillende plaatjes zodat hij door middel van aanwijzen
toch (een beetje) kan communiceren.
Op dit blad staan allemaal plaatjes die te maken hebben met
Sinterklaas. Siem wijst naar het plaatje van Americo, Zwarte Piet en
Sinterklaas. Ik benoem wat hij aanwijst. Een enthousiaste kreet is zijn reactie.
Dan wijst hij naar het plaatje van een schoen en vervolgens
tikt hij op zijn borst. Ik heb het niet meteen in de gaten en hij doet het nog
een keer… Ik vraag hem wat hij wil… Hij wijst weer naar het plaatje van de
schoen en dan naar zichzelf. Vervolgens loopt hij naar zijn kamer en komt met
zijn schoenen terug. Die gooit hij richting de tuindeur (waar hij afgelopen
week 2 keer zijn schoen mocht zetten zodat Zwarte Piet er iets in kon stoppen).
Dan kruipt hij bij mij op schoot en kijkt mij met een grote glimlach aan… Ja,
dat hoort er ook bij, bij mama op schoot zitten terwijl zij een liedje zingt.
Jorrit valt mij snel bij, want die weet dat er voor een schoencadeautje wel eerst
gezongen moet worden…
Siem leg ik in zijn bed. Terug in de woonkamer vraagt Jorrit enigszins
vertwijfeld; “Maar we mochten toch pas vrijdag
weer onze schoen zetten?” Met een trotse glimlach kijk ik Jorrit aan en zeg
tegen hem “Dit is één van de eerste keren
dat Siem zelf zo goed communiceert…” Jorrit kijkt mij met een glimlach van
oor tot oor aan en zet snel zijn schoen erbij…
Zeg nou zelf… dit kan toch geen enkele Zwarte Piet
weigeren?!?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten