Schoen zetten

Vanmiddag maak ik Siem zijn tas open. Naast een lege broodtrommel en fruitbakje zit er ook een geplastificeerd blad in. Het is een vergelijkbaar blad als de bladen in Siem zijn communicatieboekje. Bladen met allemaal kleine vakjes met verschillende plaatjes zodat hij door middel van aanwijzen toch (een beetje) kan communiceren.

Op dit blad staan allemaal plaatjes die te maken hebben met Sinterklaas. Siem wijst naar het plaatje van Americo, Zwarte Piet en Sinterklaas. Ik benoem wat hij aanwijst. Een enthousiaste kreet is zijn reactie.

Dan wijst hij naar het plaatje van een schoen en vervolgens tikt hij op zijn borst. Ik heb het niet meteen in de gaten en hij doet het nog een keer… Ik vraag hem wat hij wil… Hij wijst weer naar het plaatje van de schoen en dan naar zichzelf. Vervolgens loopt hij naar zijn kamer en komt met zijn schoenen terug. Die gooit hij richting de tuindeur (waar hij afgelopen week 2 keer zijn schoen mocht zetten zodat Zwarte Piet er iets in kon stoppen). Dan kruipt hij bij mij op schoot en kijkt mij met een grote glimlach aan… Ja, dat hoort er ook bij, bij mama op schoot zitten terwijl zij een liedje zingt. Jorrit valt mij snel bij, want die weet dat er voor een schoencadeautje wel eerst gezongen moet worden…

Siem leg ik in zijn bed. Terug in de woonkamer vraagt Jorrit enigszins vertwijfeld; “Maar we mochten toch pas vrijdag weer onze schoen zetten?” Met een trotse glimlach kijk ik Jorrit aan en zeg tegen hem “Dit is één van de eerste keren dat Siem zelf zo goed communiceert…” Jorrit kijkt mij met een glimlach van oor tot oor aan en zet snel zijn schoen erbij…

Zeg nou zelf… dit kan toch geen enkele Zwarte Piet weigeren?!?

Vertrouwen in moedergevoel even weg

De laatste jaren zeg ik dat we Siem goed kunnen “lezen”… Dat we weten wat hij bedoelt… Dat we zien waar hij qua ontwikkeling zit en we daarbij aan kunnen sluiten… Dat we kunnen zien hoe het met hem gaat…

Daar kom ik nu toch van terug… Helaas…

Al weken voor de zomervakantie had Siem met regelmaat opgedroogd bloed in zijn oorschelp. Hij liet niet merken ergens last van te hebben dus ik maakte het schoon en wachtte weer af. Na een aantal weken ging ik toch maar eens met Siem naar de huisarts. Die kon het niet beoordelen en stuurde ons door naar de KNO-arts. Ook die kon het niet goed beoordelen en wilde een CT-scan inplannen. Stil blijven liggen is bij Siem geen optie dus de CT-scan werd een onderzoek onder narcose…

En ook al merkten wij niks aan Siem en dachten wij dat er niks aan de hand was, toch blijkt er wel degelijk iets mis te zijn… En niet zo’n beetje ook…

Siem heeft verklevingen (van viezigheid) aan zijn trommelvlies en gehoorbotjes. Deze verklevingen zijn niet meer (zonder schade aan te richten) weg te halen. Siem is doorgestuurd naar een academisch ziekenhuis en daar zal een operatie uitgevoerd gaan worden. Er wordt van een stukje kraakbeen een nieuw trommelvlies gemaakt en de gehoorbotjes gaan vervangen worden door kunstprotheses. Een operatie van een paar uur.

We zijn geschrokken van de uitslag, maar ook teleurgesteld… Teleurgesteld omdat we dachten Siem goed te kunnen “lezen”, dat we “voelen” wanneer er iets aan de hand is…

Het vertrouwen in mijn moedergevoel heeft voor nu een deuk opgelopen maar zal hopelijk langzaamaan weer gaan groeien!