Positiviteitsgoeroe

Lieve Marjon,

We ontmoetten elkaar zo’n 4 jaar geleden. Jij kwam bij ons thuis om met ons te gaan werken. Wij hadden het idee dat er meer uit Siem gehaald kon worden dan op dat moment gebeurde en schakelden jouw hulp in. Ik weet nog de eerste keer dat ik gespannen verwoede pogingen deed om maar zo goed mogelijk aan jou te laten zien wat Siem al allemaal kon. Je leek weinig onder de indruk en vond het belangrijker dat wij leerden kijken naar Siem en daarbij probeerden aan te sluiten.

Video home training startte en je liet ons hele kleine stapjes van Siem zien. We praatten zo een half uur over een filmpje van 20 seconden. Maar het werkte! We zagen steeds meer initiatieven van Siem en leerden daarbij aan te sluiten. Het gespannen oefenen om meer ontwikkeling zichtbaar te maken veranderde in ontspannen spelen en genieten van en met elkaar!

Daarnaast hebben we ook veel gesprekken met elkaar gevoerd. Regelmatig ook gesprekken met een traan. Tranen van verdriet, maar zeker ook tranen van het lachen. Gesprekken thuis over Siem, over acceptatie, over zorgen om Jorrit, over onze relatie. En gesprekken op het KDC waar jij bleef denken in mogelijkheden en het beste voor Siem vooropstelde. 

Als wij na een avondje bezoek van jou rond 10 uur vermoeid ons bed in rolden stapte jij bruisend van de energie in je auto en begon jouw avond net. Die energie en het zien van het positieve ontbrak bij ons wel eens, maar jij, kampioen omdenken, wist het steeds meer op ons over te brengen.

Bijvoorbeeld, als wij vertelden dat mijn ouders een weekje op Siem wilden passen zodat wij even zonder hem op vakantie konden (om even bij te tanken en Jorrit exclusieve aandacht te geven) en wij ons afvroegen of we dat wel konden was jouw reactie: “Wauw, geweldig voor Siem een logeerpartij met opa en oma… dat mag je hem niet ontnemen!”

Maar toen kwam de mededeling dat er gereorganiseerd moest worden. Er moest in “wijken” gewerkt gaan worden en jij ging in een andere “wijk” werken dan waar wij wonen. Afgelopen jaar hebben we het nog kunnen rekken omdat er in “onze wijk” geen opvolger voor jou was. Maar eerlijk is eerlijk ondertussen is het misschien wel tijd om afscheid te nemen. We denken dat het ons zonder jou gaat lukken. En dat er wellicht anderen zijn die jou nu harder nodig hebben.

Want jij hebt ons veel geleerd, heel veel! Behalve ons dagelijks leventje met Siem zo prettig mogelijk invullen heb je ons geleerd om te kijken naar het positieve. Kijken naar wat wel lukt, denken in mogelijkheden en positief blijven. Zo goed als jij het kan, nee dat kunnen we niet, maar we proberen het wel en dat is toch ook al heel positief!? En als we een dipje hebben denken we gewoon aan jou, aan onze eigen positiviteitsgoeroe!