Wij wonen in het dorp waar Ralph opgegroeid is. Een klein
dorpje met 1 basisschool. Toen we de mogelijkheid kregen om zelf een huis te
bouwen wilde Ralph er wel zeker van zijn dat we daar dan ook langer zouden
blijven wonen. Een “voorwaarde” daarbij was dat onze (toekomstige) kinderen dan
wel, net als alle andere kinderen uit het dorp, naar die ene basisschool zouden
gaan. Voordat we die keuze konden maken wilde ik, met mijn juffenogen, op die
school gaan kijken.
Daar gingen we, met Jorrit in de wandelwagen (nog geen half
jaar oud) en mijn vragenlijst in de hand. We kregen een rondleiding van de
directeur. Oké, ik was misschien een beetje doorgeslagen met het uitgeprinte
inspectierapport en daarbij de vragen hoe te gaan werken aan de onvoldoendes…
Maar goed, een eerste beeld kregen we en de bouw kon van start.
Siem past absoluut niet in het reguliere basisonderwijs. Dat
werd duidelijk en we vonden een fijn kinderdagcentrum met hele lieve en
betrokken mensen. We gingen er kijken met een klein vragenlijstje en volgden
ons gevoel. Wat was het heftig om ons kleine mannetje (van nog geen 2 jaar)
daar achter te laten. Maar het gevoel gaf voldoende vertrouwen. Dat vertrouwen
groeide en Siem groeide mee.
Siem groeide zo dat we nu ( bijna 5 jaar later) rondkijken
voor een geschikte vervolgplek. Morgen gaan we kijken, ruiken, proeven en voelen (we lijken
boer Geert wel) op een mogelijke vervolgplek. Zonder inspectierapport en
vragenlijst. Gewoon vertrouwen op ons gevoel!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten