En dan zit je in het zonnetje met een ski aan elke voet op
een Oostenrijkse berg…
Wij zijn met vrienden vertrokken voor 5 dagen wintersport. De
jongens zijn thuis en opa en oma passen op. We hebben het heerlijk met super
weer, mooie pistes, lekker eten en drinken en fijn gezelschap. Af en toe een
appje of telefoontje naar huis, maar veel aan ze denken doen we niet. Het enige
moment dat we ons zorgen maken over het thuisfront is als we van Jorrit het
berichtje krijgen: “Het gaat hier prima, ik heb alles onder controle!”
We genieten met volle teugen en laden weer helemaal op. De
dagen vorderen en het missen wordt ietsje groter. Ik denk regelmatig aan Jorrit en
af en toe aan Siem. Dat knaagt aan mij en daar denk ik over na. Hoe komt het
dat Jorrit vaker door mijn hoofd schiet dan Siem? Is dat omdat Siem gewoon doorgaat
met zijn dagelijkse invulling (elke dag met de bus naar het KDC) en Jorrit van
alles speciaals met opa en oma meemaakt? Of omdat we kinderen “zoals Jorrit”
hier tegenkomen en Siem hier in de sneeuw helemaal niks zou kunnen?
Ach, een ding is zeker… Als ik mijn knagende gevoel met
Ralph deel en zijn reactie “Ik mis ze allebei niet!” is, verdwijnt mijn gevoel
als sneeuw voor de zon! Op naar de glühwein!
