Hoe lang nog?

Als je Siem vergelijkt met leeftijdgenoten dan zou hij eigenlijk in groep 7 van de basisschool zitten...

Groep 7... het schooljaar waar zeker niemand meer geloofd in Sinterklaas... Eigenlijk is Siem dus de leeftijd om het geheim van Sinterklaas bekend te maken al voorbij...

En toch kan ik het nog niet over mijn hart verkrijgen... Qua ontwikkeling zit hij nu op een leeftijd van een kind van zo'n 2 jaar. Pas de laatste jaren krijgt hij meer mee van het Sinterklaascircus. Geniet hij van het schoen zetten, snapt hij dat je cadeautjes uit kan pakken en reageert hij laaiend enthousiast als hij Sinterklaas en Piet (op televisie) ziet.

En wij? Wij genieten met hem mee! Nee, wij kunnen nog geen genoeg krijgen van de verwachtingsvolle blik in zijn ogen, van het stiekem op pad gaan voor cadeautjes en van Jorrit die ook moet zingen voor een schoencadeautje...

En waar ik vorig jaar dacht: "Hoe lang gaan we hier nog mee door?" Denk ik dit jaar: "De komende jaren laten we het nog lekker zo!"

Heeft Siem even geluk dat er een broertje of zusje op komst is!

Sintgekte op de iPad

Siem heeft een communicatieapp op de iPad. Hier kan hij zelf via allerlei categorieën plaatjes vinden waarna die door een stem vanuit de app uitgesproken worden.
Soms begeleiden wij het communiceren via de iPad en soms mag hij er zelf op om zijn kennis van de plaatjes uit te breiden. Bij dit laatste zijn met name voertuigen en dieren favoriet.

Maar sinds de zomer horen we ook regelmatig "Sinterklaas" en dat gevolgd door "lief" uit de iPad komen... Nou vonden wij de maanden augustus, september en oktober toch echt te vroeg om al mee te gaan in de sintgekte... Maar dat Siem zijn interesse daar al wel lag was wel duidelijk!

Sinds dit weekend is dat natuurlijk anders... De eerste pepernoten zijn gebakken, de intocht is bekeken, een verlanglijstje is gemaakt en de schoen is gezet.

Behalve dat er nu flink werk te verzetten is door de goedheiligman en zijn knechten moet deze moeder nu ook aan de slag... In de app kan je namelijk zelf mappen maken met bepaalde plaatjes horende bij eenzelfde categorie. En een map met Sinterklaas, Piet en alles wat ermee te maken heeft moet nu natuurlijk wel op de iPad komen te staan! Dus op zoek in "instellingen" en uitproberen maar...

Of het lukt om het mapje te wissen na 5 december, net zoals Sinterklaas dan weer geruisloos uit Nederland verdwijnt, is nog maar de vraag... En zo niet, dan blijven we vanaf nu gewoon het gehele jaar genieten van alles wat bij Sint hoort!

Hanenkam

Vanaf het moment dat Siem zijn haren lang genoeg waren heb ik er altijd met een dikke klodder gel een kuif/hanenkam in gemaakt. Ik vind het bij Siem passen, bij zijn blauwe pretogen en bij de grote glimlach die hij vaak op zijn gezicht heeft... Echter ben ik niet de enigste die Siem zijn haren doet...

De laatste jaren wordt het zorgen voor Siem ons regelmatig uit handen genomen. Zo komt er 2 keer in de week in de ochtend professionele thuiszorg in huis die hem uit bed haalt en klaar maakt voor school. Gelukkig, na een korte spoedcursus, kunnen ook zij een prima kuif maken.

Op dinsdag heeft Siem op school zwemles. En het bloempotkapsel waarmee hij dan aan het eind van de dag uit de bus komt vind ik echt verschrikkelijk... Ik geef de pot gel mee in de zwemtas, maar de hint wordt nog niet begrepen...

Maar is het nou echt zo belangrijk dat Siem zijn haren netjes zitten? Maakt het Siem iets uit? Nee, dat zeker niet! Verandert het iets aan Siem? Nee, dat ook niet! Waarom vind ik het dan wel belangrijk?

Regelmatig loopt Siem met een snottebel rond, heeft hij zijn kleren kapot gebeten of heeft hij zijn kleren onder gesmeerd met van alles en nog wat... Nee, hij loopt er duidelijk niet altijd vlekkeloos bij... En toch wil ik dat zijn haren goed zitten... Maar waarom?!?

Op snottebellen, vlekken en kapot gebeten kleren heb ik niet zoveel invloed... Op hoe zijn haren zitten wel! Het maakt dat Siem er (zo goed als mogelijk) verzorgd uitziet! Het laat de ondeugd net wat meer uit zijn ogen stralen en zijn glimlach net wat breder worden..

En dat, dat is wat ik hoop dat anderen zien... Niet dat zielige gehandicapte kind, maar juist de leukste, schattigste, liefste en zeker ook ondeugendste Siem die er maar bestaat!

Hoe laat is het?

Na een middagje spelen bij oma komt Siem met een met pen getekend horloge op zijn arm thuis. Als we zeggen; "Siem hoe laat is het?" tikt hij trots op zijn pols. Siem vindt het duidelijk een leuk spelletje en de weken erna blijft hij op zijn pols tikken als we de vraag stellen.

Het kon dan natuurlijk ook niet uitblijven dat hij voor zijn verjaardag een horloge van oma kreeg. Apetrots liep hij er mee rond en hij tikte er vaak op. Helaas was het horloge niet helemaal "Siemproof"  en na een aantal weken was het kapot.

Het tikken op zijn pols bleef Siem doen en deed hij zelfs steeds vaker. Wij bleven dan ook rondkijken voor een geschikt nieuw horloge voor Siem. Een tijdje terug hadden we er eentje gevonden. Blij met onze nieuwste aanschaf deden we hem bij Siem om. Hij reageerde echter helemaal niet zo blij... En op dag twee wilde hij hem al helemaal niet meer om...

Wel bleef hij gedurende de dag op zijn pols tikken. Waarna hij ons vragend aankeek met een allerliefste glimlach op zijn smoel. Zou hij er dan iets anders mee bedoelen?

Een paar weken geleden had ik overleg op school. Daar vroeg ik of zij wisten wat Siem bedoelde. En ja hoor toen werd het ons duidelijk... Trots op het feit dat Siem bewust een gebaar gebruikt om aan te geven wat hij wil, moeten we ook wel weer lachen om de betekenis van dit gebaar...

"Ik wil op de iPad!"

Supermarkt

Lang heb ik Siem mee kunnen nemen naar de supermarkt. Het zal je verbazen hoelang een kind in het zitje van het winkelwagentje past! Ook al heb je op het laatst bij het erin zetten wel even hulp nodig van een toevallige omstander die zijn voeten door de juiste gaten trekt...

In de supermarkt zette ik het winkelwagentje bewust in het midden van een gangpad zodat hij niet de rekken leeg kon halen. Verder moest ik opletten dat de vriendelijke medewerkster bij het vleesbeleg geen plakje worst aan Siem gaf. Die ging namelijk zeker niet in zijn mond, maar verdween op de grond. Met een verontwaardigde medewerkster tot gevolg.

Op een gegeven moment waren zijn armen zo lang dat wat ik in het wagentje legde hij er weer uitgooide. En toen ik Siem echt niet meer in het zitje van een winkelwagentje kreeg kwam het moment dat ik dat zonder Siem boodschappen ging doen. Ondertussen alweer meerdere jaren.

Tot een paar maanden geleden... Jorrit en ik wilden even wat boodschappen halen, maar Siem konden we niet alleen thuis laten... We besloten dat we toch gingen en Siem meenamen. We waren immers met zijn tweeën...

Wat heeft Siem daarvan genoten! Met een grote grijs liep hij door de winkel en bleef hij (redelijk) goed bij ons wagentje. Het eerste dat we pakten was een pak crackers. Siem mocht die in het wagentje leggen, maar gooide het pak er met een flinke vaart in... Duidelijk, we leggen de boodschappen zelf wel in het wagentje!
Terwijl wij door de winkel liepen wees Siem van alles aan dat hij kende. Wij benoemden vervolgens wat hij aanwees met een enthousiaste kreet tot gevolg.

Tot aan het wachten voor de kassa verliep het prima. Siem is echter niet zo van stilstaan en wachten... Als hij ergens niet door kan dan duwt hij het object dat in de weg staat aan de kant. Het geven van dat duwtje doet hij op een hoogte waar hij gemakkelijk bij kan... Dit keer stond er een oudere man in Siem "zijn loop". Met een licht duwtje wilde Siem duidelijk maken dat hij er graag door wilde... Echter was dit precies bij de kontzak van die meneer waarin hij ook zijn portemonnee had zitten... Verschrikt greep de man naar zijn portemonnee, bang voor een zakkenroller!

Gelukkig had Siem nog steeds zijn grootste glimlach rond zijn mond en kon de man de situatie al snel inschatten!

De week erna hebben Jorrit en ik nog vaak teruggedacht aan het supermarktbezoek met Siem... Nooit geweten dat kapot gegooide crackers zo lekker konden smaken!

In 't kwadraat

Je kent het vast wel... dat je als ouders karaktertrekken bij je kind ziet en dat je dan bij een "negatieve" karaktertrek gekscherend tegen elkaar zegt "Dat heeft die van jou!" of juist bij een "positieve" karaktertrek "Dat heeft hij van mij!" 

Bij ons gaat het in ieder geval regelmatig zo. Pas nog zaten Ralph en ik samen bij de logopediste van Siem en zij vertelde ons over een voorval dat Siem best slim oploste. Ralph reageerde met "Wat is hij toch slim!" waarop ik zei "Dat heeft hij van mij!". Waarna we alle drie in de lach schoten!

Een week later zat ik bij Siem zijn jaarlijkse persoonlijk planbespreking. Daar vertelde de juf dat Siem het soms vertikt om een werkje te maken. Eerder in de week had ze een puzzel voor Siem klaar liggen. Siem schoof hem weg, gooide de stukjes over de vloer, hij deed er van alles mee behalve hem maken... 

Meerdere keren hebben ze de puzzel weer op zijn tafel gezet, maar Siem bleef het weigeren... Normaal gesproken mag Siem na een werkje even op de iPad (zijn favoriete bezigheid), maar die dag dus niet. Als Siem aangaf dat hij op de iPad wilde dan kreeg hij eerst weer de puzzel voor zijn neus. Dit ging de hele dag zo door, maar de puzzel is niet gemaakt...

Tsja, best eigenwijs... 

Eigenwijs maal eigenwijs maakt eigenwijs in het kwadraat...

Hoewel wij natuurlijk net iets te eigenwijs zijn om dat toe te geven!

"Mijn naam is..."

Ralph en ik zijn samen op de school van Siem. We krijgen uitleg. Uitleg over een nieuw communicatieprogramma. Een programma op de iPad. Met allerlei picto's die, door ze aan te klikken, uitgesproken worden. Met verschillende categorieën in mapjes die je weer kan openen om bij nog meer picto's te komen.

We krijgen de uitleg van Barbara, de logopediste. Zij werkt er al een tijd mee. Met andere kinderen. En nu dus ook met Siem. De eerste filmpjes waarop we Siem en Barbara ermee zien experimenteren zijn ons al geappt.
We zien Siem van het ene naar het andere plaatje gaan, nauwelijks de tijd nemend om ook te beluisteren welk woord er gezegd wordt. We horen Barbara verduidelijkende vragen stellen en we horen Siem zijn kreten van enthousiasme...

En nu hebben we dus voor thuis een nieuwe iPad aangeschaft. Het programma staat erop en wij krijgen uitleg. Behendig gaat Barbara door het programma. Een aantal instellingen past ze aan. Ze laat de basiswoorden zien, vertelt over de mapjes met allerlei categorieën. Ze wijst ons hoe je plaatjes kan vinden en hoe je ze op andere plekken in het programma kan zetten.

Tijdens het gesprek raken wij ook steeds enthousiaster... We ontdekken steeds meer en komen op een gegeven moment bij een picto uit waarop een poppetje staat dat naar zichzelf wijst. Erbij staat "Mijn naam is..."

Regelmatig wordt Siem gevraagd hoe hij heet. Wij zeggen dan tegen Siem: "Wie heet er Siem?" waarna hij trots naar zichzelf wijst. Ook tikt Siem zelf vaak op zijn borst en kijkt ons dan afwachtend aan. Wij zeggen dan: "Jij bent Siem!" En een grote lach verschijnt om zijn mond.

Maar nu is er dus die picto in het communicatieprogramma... Ik vraag of wij dan Siem zijn naam in kunnen spreken. Maar Barbara bewerkt de picto en typt Siem zijn naam in. En dan horen we voor het eerst in 9 jaar een kinderstem die zegt: "Mijn naam is Siem". Ik merk dat het me raakt. Vanuit mijn tenen komt een "Ohhh" en ik krijg een brok in mijn keel...

En nu? Ik kan niet wachten tot Siem de picto zelf gebruiken gaat!

Ode aan de vrijwilliger

We zijn uitgenodigd voor een dagje in het Onky Donky huis in Ouwehands dierenpark Rhenen... Om ons een dagje in de watten te laten leggen en zo vaak en lang als we willen (en voor Siem mogelijk is) de dierentuin onveilig te maken...

En genoten hebben we!
Qualititime als we met zijn vieren op pad gaan in de dierentuin... Herkenning; een blik en een half woord tijdens de gesprekken met de andere ouders... Geen verbaasde blikken bij onverwachte geluiden en onhandige acties van onze zorgenkids... En brussen die volop van de extra aandacht genieten...

Een dag mogelijk gemaakt door 2 hele lieve vrijwilligers... Vrijwilligers die ons 's morgens allervriendelijkst welkom heten... Die vragen wat we willen en daar hun programma op aanpassen... Die de kinderen vermaken zodat wij even rustig kunnen blijven zitten bij ons kopje thee en koffie... Die als wij de dierentuin in gaan de boel weer opruimen en een lekkere lunch klaarmaken...

En als wij de eerste boterhammen gesmeerd op ons bord hebben liggen schuiven ze zelf ook aan tafel aan... Ze vertellen waarom en hoelang ze dit werk al doen...
De ene doet het al jaren (sinds de oprichting), want het houdt haar zo lekker jong... Ze is van 's morgens 6 tot 's avonds 6 de deur uit en dat meerdere dagen per week. Maar elke keer komt ze met meer energie thuis dan dat ze 's morgens de deur uit ging.
De ander is er vandaag voor de tweede keer... Een jonge meid die naast haar fulltime werk nog iets anders voor een ander wil betekenen. Een jonge meid die niet (alleen) haar eigen leven centraal stelt, maar juist ook iets voor de samenleving wil betekenen...

En dit zijn niet de enige vrijwilligers waarmee wij, of eigenlijk vooral Siem mee in aanraking komt... Vrijwilligers op school die een paar extra handen zijn in de klas, zodat er geknutseld of gebakken kan worden... En vrijwilligers die week in week uit de kinderen uit- en aankleden voor en na het zwemmen. Die elke week met andermans kinderen dat gedoe van uit- en aankleden aangaan; DE reden waarom wij bijna nooit gaan zwemmen...
En vrijwilligers bij het logeerhuis. Die met elk kind één voor één een stuk gaan wandelen, even naar een winkel, of even naar de kinderboerderij, gewoon om er eventjes uit te zijn...

Vrijwilligers... Mensen waar je week in week uit op kunt bouwen... Allemaal mensen die zichzelf wegcijferen voor een ander, die zichzelf op de achtergrond plaatsen in het belang van een ander...

En daarom speciaal deze ode aan alle vrijwilligers... Stap uit de schaduw en sta voor één keer in het licht!

Een hele, hele diepe buiging van mij, van ons en waarschijnlijk van iedereen die met regelmaat te maken heeft met één of meerdere vrijwilligers! Respect!! Jullie zijn top!!

Waar een weekje logeerhuis al niet goed voor is...

Vorige week is Siem een week naar het logeerhuis geweest. En terwijl Siem daar zat hebben wij Barcelona onveilig gemaakt... Genoten van de gezelligheid en drukte van een grote stad en juist ook van de rust, en het relaxte zo zonder Siem om ons heen...

Bij terugkomst maakte ik mij op voor een "pittig" vakantieweekje met Siem thuis. Gelukkig werkt het weer goed mee en heeft Siem regelmatig momenten dat hij zichzelf vermaakt. Maar dat is niet het enige dat zorgt dat het meevalt...

Door het weekje zonder Siem zie ik opeens stapjes in zijn ontwikkeling die me eerder niet opgevallen waren...

Want wat heeft hij toch een slimme manieren om zaken duidelijk te maken...
Zo komt hij met knuffels aangezet om aan te geven wat hij graag op televisie wil zien... Pakt hij zelf de pot pindakaas uit de kast om aan te geven wat hij op zijn brood wil. Ook welke worst uit de koelkast moet komen voor op zijn brood is voor ons kraakhelder. En de komkommer voor bij de boterhammen met worst (of pindakaas) is niet te missen...

En wat kan hij toch al goed categoriseren... Plaatjes uit boekjes, knuffels en plastic dieren, alles wordt bij elkaar gezocht en per soort aan mij gegeven. Siem geniet van de aandacht die hij met dit spelletje krijgt, ik geniet van de ontwikkeling die hij laat zien!

Maar wat me nog het meest opvalt is dat hij zo goed dingen kan onthouden...
De professionele thuiszorg die altijd voor Siem in ons huis kwam komt op een middag om afscheid te nemen. Ze krijgt van Jorrit een kookworkshop. 's Morgens heb ik tegen Siem gezegd dat ze zal komen. Deze keer niet voor hem maar voor Jorrit... Als ze er is zeg ik tegen Siem dat wij een stuk gaan wandelen. Siem wijst vervolgens naar haar en dan naar Jorrit... "Inderdaad Siem, ze komt vandaag voor Jorrit! Goed begrepen en onthouden!"
Nog een voorbeeld... Als wij Siem bij opa en oma (na het frietjes eten) komen ophalen begint Siem hard te huilen. Niemand snapt wat er aan de hand is tot Siem naar de keuken loopt en op de koelkastdeur tikt. "Och ja..." zegt oma "Ik had je nog yoghurt met aardbeien beloofd!" En met een grote grijns geniet Siem van het bakje yoghurt!

Ik geniet van de gezelligheid van Siem om me heen. En het verzorgende, het niet uit het oog kunnen verliezen en de vele aandacht die hij vraagt voelt ineens een stuk minder zwaar!

Eroverheen stappen...

De laatste maanden valt Siem steeds vaker...
Gelukkig kon hij zich steeds opvangen met zijn handen en knieën waardoor hij niet meer steeds zijn kin open had liggen... Dat was namelijk een paar jaar geleden vaak het geval. Met tot gevolg dat hij in korte tijd vaak gehecht of geplakt is. En ik kan je wel vertellen dat 6 keer op dezelfde plek hechtingen zetten niet voor het mooiste litteken zorgt... Maar goed, dat is niet het belangrijkste, leren kijken waar je je voeten zet en leren om jezelf op te vangen, dat werden de leerdoelen bij de fysiotherapie...

Dat kijken waar Siem zijn voeten neerzet wil nog steeds niet lukken. Wel lukt het hem vaak om zichzelf op te vangen. Op handen en knieën dat wel, met regelmatig kapotte handen en blauwe knieën als resultaat.
Het vallen gebeurde de laatste twee jaar steeds minder vaak tot het een paar maanden geleden weer toenam. Een bezoekje aan de schoenenwinkel leerde ons dat hij met te kleine schoenen aan rond liep en de nieuwe schoenen zorgden dan ook meteen voor minder vaak vallen.

Echter nu, zo'n twee maanden later, valt Siem weer steeds vaker... Dus de fysiotherapeut ging weer aan de slag. Observeren, filmen en overleggen met de revalidatiearts.
Helaas kon het de laatste valpartij nog net niet voorkomen (zie foto).

En nu krijgt Siem dus een spalk voor zijn rechtervoet (en been). Natuurlijk gaat het er om dat Siem er beter door gaat lopen en minder vaak zal vallen... Dus het besef dat er weer een hulpmiddel bijkomt, dat de verzorging toeneemt en de zelfstandigheid afneemt en het gevoel dat dat bij ons oproept...

Daar stappen we maar snel overheen!

Een heel weekend thuis

Siem gaat om het weekend op zaterdag naar de BSO. Ook gaat hij 1 keer in de 4 weken een heel weekend naar het logeerhuis. Dat betekent dus dat hij ook 1 keer in de 4 weken het hele weekend thuis is. En eerlijk is eerlijk, dat zijn niet altijd de weekenden waar we heel erg naar uitkijken...

Afgelopen weekend was weer zo'n heel weekend thuis... Maar wat hebben we er deze keer van genoten!

Zo wist Siem ons te verrassen met zijn nieuwe communicatiekaart. Op het moment dat ik dacht dat ik zijn lunch moest gaan maken kwam hij met de kaart aanzetten en wees hij duidelijk aan dat hij wilde eten. En ook de picto "pakken" wist hij goed in te zetten als hij samen met 1 van ons een spelletje uit de kast wilde spelen. Het zelf kunnen aangeven, samen met zijn allerliefste glimlach zorgde dat wij met regelmaat spelletjes met hem speelden!

Op zaterdagavond namen we Siem mee naar een lichtjesparade in de buurt. Wat genoot hij van de drukte dat voor zijn neus langs trok. En vanzelfsprekend genoten wij met hem mee!

Ook is Siem graag buiten. Buiten in de tuin waar hij lekker de ruimte heeft. Daar blijft hij echter niet spelen als wij binnen zitten, dus ook wij waren "gedwongen" buiten... Met het zonnetje op onze rug hebben we geschoffeld, ramen gelapt, bladeren opgeruimd, gesnoeid, maar ook samen bij een haardvuurtje een drankje gedronken en mooie gesprekken gevoerd.

Siem is ons voorbeeld voor lekker actief bezig zijn, voor lekker in je vel zitten, voor genieten van de kleinste en simpelste dingen, voor het belang inzien van echte aandacht voor elkaar...

En dat de tuin en het huis nu al voor een groot deel "voorjaarklaar" zijn is mooi meegenomen!

Onze "hulp" in de tuin...

IPad

Niks zo gemakkelijk als Siem met de IPad laten spelen... Hij weet het icoontje van youtube razendsnel te vinden en swiped van het ene naar het andere filmpje nog voordat een filmpje geladen is. Uren zou hij er mee kunnen spelen.
Uren laten we hem er niet mee spelen, maar wel erg regelmatig op een dag "een tijdje"... Ideaal als wij even onze handen vrij willen hebben. Dat de frequentie waarop Siem thuis met de IPad speelt de laatste tijd nogal wat toegenomen is werd alleen wel pijnlijk duidelijk...

Ralph had bij Siem op school een gesprek over de voortgang van Siem met leerkracht, ergotherapeut en logopedist. Tevreden vertelden ze dat Siem ontwikkeling laat zien. Ze zijn bezig met het ontwikkelen van zijn zelfstandigheid en het vergroten van zijn aandachtsspanne door hem verschillende opdrachten na elkaar te geven. Hij krijgt daarvoor mandjes met een opdrachtje erin. Als de opdrachtjes uit de eerste 2 mandjes gedaan zijn mag hij het derde mandje pakken waar als beloning een IPad in zit waar hij even op mag spelen...
Een mooie beloning die hij zeker verdient na 2 opdrachtjes zelfstandig gemaakt te hebben. Alleen snapt Siem ondertussen wel hoe het beloningssysteem werkt... Hij begint nu namelijk meteen met het derde mandje!

Ook vertelden ze in het gesprek dat ze in de klas merken dat Siem wel erg geobsedeerd is door de IPad. Als een ander kind aan het tafeltje met de Ipad mag werken staat Siem er binnen no time bij en neemt hij het liefst de IPad over...
Het is nu zelfs zo erg dat ze, als een ander kind op de IPad mag, ze dat kind met IPad en al verstoppen voor Siem!

Hoog tijd dus om het IPadgebruik thuis in te gaan perken!

Dilemma; het vervolg

Vorige week schreef ik een blog over Jorrit die niet mee naar binnen wilde toen we Siem naar het logeerhuis brachten. Hij vond de mensen daar maar "creepy"... Van mij moest hij toch mee maar dat werd geen succes...

Voor mij een dilemma... Want aan de ene kant vind ik het goed dat Jorrit grenzen aan kan geven, maar aan de andere kant wil ik zo graag dat Jorrit zich op zijn gemak voelt bij (andere) verstandelijk gehandicapten.

Bij het plaatsen van mijn vorige blog vroeg ik om hulp bij mijn dilemma. En reacties heb ik gekregen! Tijdens het schrijven van de blog kregen mijn gedachtes al een richting en door de reacties werd dat verder bevestigd. Erg fijn!

Jorrit die, in zijn eigen kracht, worstelt met zijn gevoelens die iets anders aangeven dan zijn gedachtes, maar uiteindelijk toch vertrouwt op zijn gevoel en dat uit durft te spreken. Niks zo belangrijk als vertrouwen op eigen gevoel en het kunnen aangeven van grenzen! Hoe mooi dat hij dat mag ervaren!

Ik besef me dat het belangrijk is om hem ruimte te bieden om zijn eigen weg hierin te vinden. Ook wij, als ouders, zijn hierin zoekende geweest en hebben tijd nodig gehad om er achter te komen wat wel en wat niet fijn en goed voelde.

Nu dit bij Jorrit speelt dwing ik mijzelf om terug te kijken naar mijn eigen zoektocht en kom ik tot de conclusie dat het voor mij een weg is geweest die niet altijd recht liep, met af en toe een helling, met regelmatig een obstakel, maar ook met onverwachte snelle afdalingen. Af en toe stapte iemand bij mij in en keken we samen terug, maar zeker ook vooruit.

En een weg bewandelen gun ik Jorrit ook. Zijn eigen weg, in zijn eigen tempo!

Dilemma

Jorrit en ik brengen Siem naar het logeerhuis. Op de parkeerplaats aangekomen zegt Jorrit in de auto te wachten. "De mensen daar zijn maar "creepy"..." Ik reageer geïrriteerd en zeg dat ik niet wil dat hij mensen met een handicap "creepy" noemt. Jorrit moet van mij mee naar binnen en mopperend stapt hij uit...

Direct bij binnenkomst stormt logeergenoot D. op Jorrit af...

"Hoe heet jij?"
"Ik heet Jorrit, net als de vorige keer toen je dat vroeg..."
"Joris?"
"Nee, Jorrit..."
"Joris?"
"Ook goed, wat jij wilt..."

D. is klaar met het gesprekje en vertrekt weer. Wij vragen Siem waar zijn kamer is en trots gaat hij ons voor.
Even later staan we weer op de gang om afscheid te nemen. Zonder dat we het in de gaten hebben is D. weer naar Jorrit toegelopen en hij staat nu met zijn neus vlak achter hem. Jorrit draait zich om en schrikt van D. zo vlak voor zijn gezicht... De begeleidster van het logeerhuis voelt een spanning, maar heeft niet gezien wat er net gebeurde. Er valt een gespannen stilte...

"D. is heel lief! Hij doet je niks! Je hoeft niet bang voor hem te zijn hoor!" zegt ze een beetje verontwaardigd. Jorrit zeg nog steeds niks... Nu wordt het echt ongemakkelijk en ik antwoord snel voor Jorrit. "Volgens mij schok Jorrit van D. omdat die ineens achter hem stond..." "Jorrit, je bent toch niet bang?" Jorrit schudt nee, nog steeds zonder iets te zeggen.

Wij nemen afscheid van Siem en samen lopen we terug naar de auto... "Ik zei toch dat ik niet mee naar binnen wilde!" 

Gelukkig heb ik nog even de tijd om na te denken wat ik een volgende keer doe als Jorrit aangeeft niet mee naar binnen te willen...
Want aan de ene kant vind ik het goed dat Jorrit aangeeft wat hij wel en niet wil, dat hij zijn gevoel serieus neemt en daarnaar luistert...
Maar aan de andere kant wil ik zoooooo graag dat hij open staat voor mensen "zoals Siem", dat hij met een eerlijke blik kan kijken en met een open houding contact maakt...

Voor mij een echt dilemma...

Feedback