“Ik zie jullie nog
binnenkomen…”
Via een moeder van een kindje uit de groep van Siem hoorde
ik van het bestaan van de ouderkindgroep. Een groep waar meerdere ouders en hun
gehandicapte kind elkaar ontmoeten. Eén keer in de twee weken komen ze bij
elkaar. Elke keer wordt er een activiteit georganiseerd die je samen met je
kind onderneemt en de ochtend wordt afgesloten met een kopje koffie of thee.
Ik besloot er met Siem heen te gaan. Een bewust moment
samen, genieten van en met elkaar. Van massage tot dieren knuffelen, van bakken
tot voelactiviteiten en van samen zwemmen tot een huifkartocht. De ene
activiteit paste beter bij ons dan de andere, maar wat genoten we van ons
ochtendje samen!
Maar zeker ook het samen zijn, het in gesprek gaan met
andere (gelijkgestemde) ouders deed mij goed. Aan een blik of een half woord
genoeg hebben… En echt niet dat we alleen maar zware gesprekken voerden. Juist
ook de vertedering voor je eigen kind en het enthousiasme van een
groepsgenootje delen maakte dat er een band tussen de moeders ontstond.
De ochtenden werden georganiseerd en begeleid door twee
betrokken activiteitenbegeleidsters. Elke keer zorgen voor een passend aanbod
en met veel enthousiasme de ochtend draaien. Hun energie werkte aanstekelijk en
hun positieve kijk op Siem maakte mij bewust van wat hij wel allemaal kon. Ook leken ze wel voelsprieten te hebben… Ze
voelden aan wanneer het minder met je ging en hadden ook haarfijn in de gaten
wanneer Siem even overgenomen moest worden. Ja, het zorgde echt voor genietmomentjes,
ons ochtendje samen waar we naar uitkeken…
Ook ik zie ons nog
binnenkomen… De eerste keer… overvallen door alles wat er om ons heen te
zien was ben ik huilend weer naar huis gereden. Hoorden wij hier nou tussen?
Ja, het acceptatieproces was gestart… Ook de meervoudig gehandicapte
volwassenen die in hetzelfde gebouw zaten waren voor mij confronterend. Heel
lang ben ik via de achteringang naar binnen gegaan zodat we meteen bij het
lokaal van de ouderkindgroep uitkwamen. Toch bleven we gaan, het creëren van
een exclusief moment samen met Siem won het van de confrontaties. En moest ik
niet juist ook die confrontaties aangaan om Siem en ons leventje te accepteren
zoals die is?
En nu, drie en een
half jaar later, zie ik ons gaan… We hebben we afscheid genomen. Siem moet
vanaf volgend schooljaar 5 dagen in de week naar school en ik ben een nieuwe
uitdaging op mijn werk aangegaan waarvoor ik ook de woensdagen zal gaan werken.
Met een Woezel en Pip taart (want Siem heeft elke keer alle
boeken uit de kast gegooid tot hij “zijn”
Woezel en Pip boek vond; en dat mocht gewoon elke keer weer!) en cadeautjes
voor iedereen in de hand gingen we vorige week voor de laatste keer naar de
ouderkindgroep. Een laatste knuffel en een laatste dikke kus!
En weet je? “Goed”
is nog net een iets te groot woord, maar het voelt wel “oké”! Naast dat Siem en ik samen heel veel fijne momenten hebben
gehad en naast het ontmoeten van de andere ouders heeft het me een stuk
acceptatie gebracht. Siem hoort bij ons, een heerlijk mannetje dat er mag zijn
zoals hij is!
En helemaal van ons af zijn ze nog niet, want tijdens de woensdagochtend
in de schoolvakanties sluiten we gewoon weer lekker aan!
