Verdrietige broer

Een gesprekje tussen Jorrit en mij, zomaar op een doordeweekse avond…

“Mam, ik was vandaag verdrietig op school…”

“Och, hoe kwam dat?”

“Ik was verdrietig om Siem… Alle broertjes en zusjes mochten met elkaar op de schoolfoto…”

“Had de juf het ook in de gaten?”

“Nee de juf niet, daar heb ik het niet aan laten merken… Maar de kinderen die vlak bij mij zitten hadden het wel door. Ik zei dat ik zo graag zou willen dat Siem ook aan de deur kwam om mij op te halen… Ze waren heel lief voor mij. Ze zeiden lieve dingen om mij op te vrolijken en aaiden over mijn rug…”

“Wat fijn dat ze er zo voor je waren! En ook knap van jou dat je ze vertelde wat je voelde…”

“Maar ja, het verandert niks aan Siem…”

“Nee, dat klopt.”

“Ik vind het helemaal niet leuk dat hij gehandicapt is. Het is voor niemand leuk.”

“Zou het voor Siem ook niet leuk zijn?”

“Nee, het is toch niet leuk als je niet kan praten. Je kan helemaal niet gemakkelijk duidelijk maken wat je wil of denkt. Voor jullie is het ook niet leuk. Jullie hebben veel meer werk om Siem te verzorgen. En voor mij… nou gewoon…”

“Brengt Siem ons ook iets anders? Iets leuks of fijns?”

“Ja hij is wel grappig en vaak vrolijk. Hij maakt veel plezier. Maar eerlijk is eerlijk… ik had liever dat hij gewoon was.”

“Ik denk dat ik wel snap wat je bedoelt. Ik zou dat ook liever hebben gehad. Maar ja, wanneer ben je eigenlijk gewoon? Zo gewoon vind ik ons nou ook weer niet!”

“Nee eigenlijk helemaal niet!” zegt Jorrit, ondertussen op zijn kop van de bank afglijdend.

Wat fijn dat Jorrit zich vrij voelt om dit met anderen maar zeker ook met ons te bespreken. Het zal niet altijd makkelijk en fijn voor hem zijn, maar zolang we er gesprekjes zoals deze over kunnen voeren denk ik dat we het zo gek nog niet doen…

Naar aanleiding van dit gesprekje besluiten Ralph en ik dat het fijn zou zijn als Jorrit een dagje onze volledige aandacht kan hebben. Jorrit heeft later in de week een studiedag en Ralph zorgt dat hij ook vrij is. We willen Jorrit meenemen naar een pretpark. We beslissen dat Jorrit zelf mag kiezen waar hij heen wil… 

Zijn antwoord is: “Naar een dierentuin, maar dan moet Siem wel mee!”

En dan weet ik het zeker… broederliefde is onvoorwaardelijk!

Over m'n oren...

Wie reageert met het mooiste “tot over z’n oren moment” krijgt een exemplaar van het boek “Van achter het behang tot over m’n oren” cadeau…

Een prijsvraag op de facebookpagina van de school waar Jorrit op zit zet mij aan het denken… Verrek, tot over m’n oren momenten (het gevoel smoorverliefd te zijn op je eigen kinderen…) die heb ik ook! Echter om voor de prijsvraag één moment te kiezen dat lukt me niet. Dus bedenk ik het maken van een “tot over mijn oren top 10”. Maar ook dat voelt niet goed... Hoe moet ik nou beslissen welk tot over m’n oren moment op welke plek zou moeten staan? Want kies ik dan eigenlijk ook niet op wie ik meer tot over mijn oren ben? Daar denk ik even over na… Zit er eigenlijk verschil in mijn gevoel voor mijn beide jongens? Een antwoord vind ik er niet op. Wel ontdek ik dat ik “over mijn oren momenten” bij beide mannen op verschillende momenten ervaar.

Zo ben ik bij Jorrit vaak “tot over mijn oren” bij “grotere” momenten... Wat was ik bijvoorbeeld trots op Jorrit toen hij zijn zwemdiploma haalde… Dit had twee en een half jaar geduurd. In de twee en een half jaar was ik regelmatig erg gefrustreerd geweest. Ik dacht dat ik hooguit nog wat opluchting zou voelen bij de diploma-uitreiking. Maar nee hoor, een apetrotse moeder stond vooraan met fototoestel en (klein) cadeautje.

Bij Siem kan ik juist heel erg “tot over mijn oren” zijn bij “kleine” dingen... Siem die (sinds een paar weken) weet hoe de IPad werkt en het ene na het andere filmpje aanzet. Precies wetend welk filmpje hij wil hebben… Waarna een trotse lach om zijn mond verschijnt.

Hoe langer ik er over nadenk hoe meer ik bij beide mannen “tot over mijn oren ben” juist op die momenten waarvoor ze meer moeite hebben moeten doen. Dat is bij elk kind op andere vlakken, op andere niveaus. En dat bij onze heren die verschillen extra groot zijn maakt dan eigenlijk helemaal niks uit.

En mijn gevoel van trots zijn is eigenlijk gewoon een weerspiegeling van hun eigen trots… Want als ik de foto van Jorrit met zijn zwemdiploma in de lucht zie dan sprankelen zijn ogen van trots… En Siem? Die lacht elke keer van oor tot oor wanneer hij de Ipad ontdekt (omdat wij hem niet goed opgeruimd hebben) en zijn lievelingsfilmpje weer aan krijgt.

Nee, een moeder kan volgens mij niet meer “over haar oren” zijn op haar kinderen die trots op zichzelf zijn!

Kiekeboe

Oneindig kunnen we het spelletje blijven spelen…

“Kiekeboe spelen” wie kent het niet? Tijdens het verschonen een doek over het hoofdje van je baby… De schaterlach en de verbazing die weerspiegelt in hun ogen als je de doek er voorzichtig aftrekt... Je smelt spontaan! En als je denkt dat het niet leuker kan worden neemt je kindje het initiatief door zelf de doek over zich heen te trekken. Nu ben je allebei aan het schaterlachen als het koppie met die pretoogjes weer tevoorschijn komt…

Misschien kan je je wel voorstellen dat als je een kind hebt waarbij het ontwikkelen niet verloopt zoals “gewoonlijk” (lees: meervoudig gehandicapt) en hij op een gegeven moment zelf het initiatief neemt door de doek over zijn hoofd te trekken, je met je hoofd in de wolken loopt! Ja, wat kunnen wij genieten van Siem die met ons kiekeboe wil spelen!

Het begon op een avond toen ik hem in bed legde. Hij pakte zijn slaapdoek en probeerde die over zijn hoofd te leggen. Dit was moeilijk voor hem (hij is motorisch niet vaardig) maar de doek bedekte zijn ogen dus naar zijn idee was hij verstopt. De spanning die ik hoorde in het kreetje dat volgde toen ik vroeg “Waar is Siem nou?” was onbetaalbaar. Net zoals de trotse blik en lach toen hij de doek van zich af trok.

Ondertussen speelt Siem kiekeboe met zichzelf wanneer en waar hij maar wil. Zo heeft hij ontdekt dat kiekeboe spelen ook prima kan met zijn sjaal terwijl hij in de wandelwagen zit. En ook tijdens het spelen worden zijn knuffels regelmatig verstopt onder een doek.

Sinds een aantal maanden speelt Siem ook verstoppertje met Jorrit, Ralph en mij. Het gaan zoeken is daarbij favoriet. Wachten tot papa of mama voor hem geteld heeft is nog moeilijk, maar tijdens het zoeken gaat hij vervolgens als een speer. Hij loopt van ruimte naar ruimte door het huis en kijkt echt in hoekjes of achter gordijnen, deuren en meubels. Wat een pret als hij de ander gevonden heeft! Zelf verstoppen is nog moeilijk en dan vooral het wachten tot je gevonden wordt. Al snel komt hij uit zijn verstopplekje tevoorschijn, wel weer met diezelfde grote lach op zijn snoet...

Dat hij ook goed paaseieren kan zoeken werd vorige maand duidelijk. Bij de ene opa en oma zocht hij in de tuin naar gekookte eieren. Alleen als hij er eentje gevonden had gooide hij hem snel weer weg. Met gekookte eieren is dat niet zo’n succes kan ik je vertellen… De volgende dag bij de andere opa en oma ging hij op zoek naar chocolade eieren. Die weggooien nadat hij ze gevonden had kon niet zoveel kwaad. Tenminste… totdat hij ontdekte dat eieren in de vijver gooien nog leuker was!

Even terugkomend op het kiekeboe spelen. Een kind waarbij de ontwikkeling “gewoon” verloopt is op een gegeven moment toe aan een volgende fase en laat het kiekeboe spelen achter zich. Als ouder heb je het tegen die tijd vaak ook wel gehad en samen geniet je van de volgende ontwikkeling die zich aandient.

Of het bij Siem ook zover komt weten we niet. We weten niet hoe lang hij zich nog blijft ontwikkelen, of een volgende fase in zijn mogelijkheden ligt. We spelen al een aantal jaar kiekeboe met hem. En dat, dat doen we met alle liefde en zullen we ook zeker blijven doen!

Ja… kiekeboe spelen… oneindig kunnen we het spelletje blijven spelen…