"Standje overleven"

“Nynke, waar blijf je? Jij moet rijden!” “Oh, nee, helemaal vergeten… ik kom er meteen aan!”

Jaren kon ik meerdere agenda’s zo in mijn blote hoofd onthouden, beheren en combineren. Mijn eigen agenda, die van Ralph, de agenda van ons gezin. En daarnaast de agenda op mijn werk en soms ook die van mijn collega. Zonder problemen zaten ze in mijn hoofd en schakelde ik van de ene naar de andere.

Ook een invulstrookje dat ingeleverd moest worden, een kaartje voor een verjaardag, een belletje over een uitslag van een onderzoek bij een vriendin, alles zat in mijn hoofd en ging keurig op tijd de deur uit.

Maar waar is het dan toch misgegaan… Wanneer ben ik dan verandert in een chaotisch warhoofd?

Ach eigenlijk weet ik het wel… We hebben een paar jaar op "standje overleven” gestaan. Wisten van voor niet dat we van achteren leefden. We leefden van dag tot dag en verder vooruitkijken was geen optie.

Maar nu, we zijn een paar jaar verder, de ergste crisis is achter de rug en toch lukt het maar niet om weer helemaal de “oude ik” te worden. Mijn gestructureerde, geordende en goed georganiseerd leventje krijg ik niet meer zoals van ouds op de rails. Sowieso, de boel op de rails houden is nog best een uitdaging, laat staan netjes recht achter elkaar.

En weet je? Eigenlijk kan ik er wel prima mee leven. Ik maak me minder druk om zaken die ik vroeger heel belangrijk vond, maar nu overduidelijk minder belangrijk vind. En de mensen om ons heen kennen ons wel… Ze weten dat ons hart niet minder goed is, maar dat ons hoofd soms wel een beetje vol is.

En ach, zolang het blijft bij zaken die op te lossen zijn… Zo zat Jorrit met 2 klasgenoten en de juf binnen 2 minuten nadat ik gebeld was bij mij in de auto op weg naar de bibliotheek... 

Uitlachen

Siem is vaak erg vrolijk en heeft dan een vriendelijke lach op zijn gezicht staan. De lach komt al tevoorschijn bij wat expliciete aandacht. Een kiekeboespelletje, een vriendelijk woord of even samen spelen, het tovert allemaal een glimlach van oor tot oor tevoorschijn.

Daarnaast kan hij ook schateren van het lachen. Maar nu komt het… Hij ligt helemaal in een deuk als iemand (bijna) valt, heel erg schrikt of zich pijn doet. Ja, hij lacht je dan eigenlijk gewoon keihard uit. Soms levert dit een ongemakkelijke situatie op. Bijvoorbeeld als een onbekende op straat vol op zijn smoel gaat en Siem van (hopelijk) een afstandje staat te lachen...

Maar gelukkig levert het vaker grappige situaties op. Zo kan Siem met een speelgoedspin in zijn hand naar je toe komen... Hij legt hem dan ineens voor je neer in de hoop dat je schrikt. Hoe harder je gilt hoe groter de pret. En dat spelletje blijft hij natuurlijk keer op keer herhalen.

Siem is ook een goed medicijn, want als je valt of je op een andere manier pijn doet en vervolgens hoort wat een pret Siem daardoor heeft. Eerlijk waar hoor, de pijn en/of irritatie maakt al snel plaats voor een lach…Oké een voorzichtige glimlach dan…

Je kan het misschien al raden… Siem zijn favoriete televisieprogramma is natuurlijk “Buurman en buurman”. De onhandige buren die zelf denken goed te zijn in klussen overkomt van alles maar uiteindelijk weten ze het op hun eigen “ingenieuze” wijze op te lossen. Al jaren kijkt Siem naar de filmpjes en kan daarbij echt schateren van het lachen. En eerlijk is eerlijk, wij kijken vaak met hem mee, want ook bij ons toveren de onhandige buurmannen een glimlach op ons gezicht.

Vanmiddag kwamen Buurman en buurman met een voorstelling in het theater bij ons in de buurt. Dat mocht ik Siem natuurlijk niet ontnemen! Dus met zijn tweeën gingen we op pad. Siem begon de voorstelling in de wandelwagen naast mij, maar al gauw nam ik hem op schoot. Behalve dat ik hem hoorde lachen voelde ik hem ook letterlijk schudden van het lachen. Siem genoot en ik genoot zeker met hem mee. Sterker nog, ik geniet nu nog steeds na…

Dus hoe vaak ik vandaag ook nog een nepspin te zien krijg, (bijna) val of me pijn doe… die glimlach… die komt niet meer van mijn gezicht!