Met de pot mee eten

Jaren hebben we stress, zorgen en frustraties gehad om het eten bij Siem. Het begon al als kleine uk bij het drinken. Melk kwam alleen bij hem binnen als we hem tijdens het drinken op een speciale manier (bij wangen en kin) ondersteunden.

Alle vaste voeding die daarna kwam ging ook moeizaam. Extreem gevoelig voor structuren, zelf overgeven kunnen opwekken en een slechte weerstand zorgden voor veel frustraties van zowel Siem als van onze kant. Vaak ziek en met heel veel moeite kregen we er net genoeg in. Op het randje van ondergewicht en met behulp van energie verrijkende voeding hielden we een sonde maar net buiten de deur.

Vier potjes calorie verrijkende voeding moesten we er op een dag in krijgen. En dat was al een hele klus. Na een operatie ging het langzaam de betere kant op. Langzaam, heel langzaam bouwden we de potjes af en het eten op. Begonnen met pap en avondeten uit de blender, via geprakte banaan en een boterham (zonder korstjes) naar avondeten (net iets langer gekookt), zachte koeken en slappe frietjes. Nauwlettend in de gaten gehouden door diëtiste, maag-,darm-, leverarts en kinderarts.

Na 2 jaar was Siem daar zo in gegroeid en hadden we genoeg vertrouwen dat het hem (en ons) ook helemaal zonder de calorie verrijkende voeding ging lukken. Hij at steeds meer met ons mee. En als wij iets aten dat voor Siem te hard was haalden we voor hem “een prakje” uit de vriezer. Het betere eten zorgde er, naast een gezonder gewicht, ook voor dat Siem minder vaak ziek was en lekkerder in zijn vel kwam te zitten.

Ondertussen geeft hij zelf steeds meer aan wat hij graag eet. Zo zet hij, als we hem vragen wat hij op zijn boterham wil, de pot appelstroop bovenop zijn boterham. En als we frietjes eten wil hij geen frietje dat we niet eerst in de mayonaise gedoopt hebben.

Vandaag bakte ik een ei voor mezelf. Terwijl ik Siem een boterham met pasta gaf begon ik aan mijn gebakken eitje. Daar was Siem het duidelijk niet mee eens. Boos schoof hij zijn bordje weg en wees naar mijn boterham. Met veel smaak verdween mijn ei in Siem zijn mond. Hij wil gewoon met de pot mee eten!

Door een simpel gebakken eitje komt in één keer het besef, en die komt binnen… Ik bedenk me waar we gestaan hebben en wat we doorstaan hebben. Wat ben ik trots op Siem! En ook op onszelf! Want wat is het moeilijk, frustrerend en vermoeiend geweest… Wat hebben we er hard voor moeten werken en vechten… Maar ik weet nu wel dat het het allemaal waard is geweest!

Slimmerd!

Dat Siem een slimmerd is dat weten wij natuurlijk al jaaaaaaaren! ;-)

In het verleden heb ik regelmatig gesprekken gevoerd omdat ik het idee had dat Siem meer begreep dan hij liet merken. Ik bleef volhouden dat geen taalproductie niet vanzelfsprekend ook geen taalbegrip betekend. Tijdens de eerste gesprekken hierover herkenden de toenmalige gesprekspartners dit niet. En dat kon ik me goed voorstellen. Siem is erg snel afgeleid en doet vrijwel alles vluchtig en snel. Dus ja, in een groep met veel prikkels voor Siem zal dat maar weinig zichtbaar geweest zijn.

Vorig schooljaar werd het voor anderen steeds zichtbaarder. Zowel thuis, in onze eigen omgeving, als op het kinderdagcentrum. Ja, Siem maakte echt een groei door! Reden om afgelopen voorjaar rond te gaan kijken naar een vervolgplek waar meer mogelijkheden waren om meer uit Siem te halen.

En zo startte Siem na de zomervakantie in een klasje op een heuse school. Binnen de kortste keren liep hij er rond alsof hij er al jaren kwam. Hij wist de weg naar zijn klas en wees de juiste kinderen aan als wij de namen noemden. Hij had erg snel zijn plekje gevonden en met een goed gevoel lieten we hem gaan.

Een paar weken voor de kerstvakantie kregen wij een telefoontje… Na de kerstvakantie  zou Siem door schuiven naar een andere groep, een hoger niveau. Wij lieten het even bezinken, voerden er nog een gesprek over en beseften dat het voor Siem zijn ontwikkeling goed zou zijn. Siem is goed in het kopiëren van andermans gedrag en daar kan hij beter gebruik van maken in een groep met meer kinderen met een hoger ontwikkelingsniveau.

Nu heeft Siem zijn eerste week in de nieuwe klas erop zitten. En of het nou toeval is of niet… Al jaren proberen we hem met een potlood, stift of wascobal te laten tekenen op papier. Hij had er tot nu toe totaal geen aandacht voor en zag niet wat wij met zijn hand deden. Maar dit weekend pakte hij een pen die op tafel lag en zette een paar stippen op een blad. Een bewuste handeling vanuit eigen initiatief!

Je zal snappen dat we niet kunnen wachten tot ze de klasgenoten breuken en Latijn gaan leren!