Lekker vals

“Hé mam, je lievelingsliedje is op de radio!”

“Ja schat, ik hoor het…”

“Wacht, dan zet ik hem wat harder voor je…”

Dus ik, uit volle borst; “Oehoeoeoe, yeah!”

“Zoho!! Hier is het gezellig op de vroege ochtend!”

“WHHHAAAAA!! Ik schrik me rot! Ik heb je niet binnen horen komen.”

“Nee, ik kwam net aan toen Ralph de deur uit liep. De deur stond nog open.”

Wat is het fijn dat er professionele thuishulp (PT) in huis komt die onze zorgtaak met regelmaat overneemt. En wat zijn het een lieve, betrokken en gezellige personen. Maar ik houd er wel rekening mee. En dat terwijl het eigenlijk gewoon in ons eigen huis is…

Zo vlieg ik op zondagavond als een wervelwind door het huis voor een snelle opruim-, schoonmaakronde. Zodat het er, in ieder geval voor het oog, netjes uitziet als PT-er 1 op maandag na schooltijd Siem opvangt. En op dinsdagochtend als PT-er 2 Siem uit bed komt halen en klaar maakt voor zijn vertrek naar school zal ik niet als een valse kraai meezingen met de muziek (tenminste… als ik haar hoor binnenkomen).

Maar waarom doe ik dat eigenlijk? Moeten wij ons eigenlijk wel aanpassen?  Zijn ze een inbreuk op onze privacy?Zou ik ze kunnen missen? Zou ik ze willen missen? Nee! Dat zeker niet!! Zij zorgen ervoor dat Ralph en ik beide kunnen blijven werken. Dat we met een gerust hart op ons werk zitten. Dat we op de dagen dat we thuis zijn genoeg energie hebben voor de dagelijkse zorgen. En dat we lekker in ons vel zitten, juist omdat we ook iets anders zijn dan papa of mama.

Maar vanaf nu ga ik het wel anders doen... Dus het kan zo maar zijn dat PT-er 1 volgende week stof op de vensterbank ziet liggen... En PT-er 2? Die zingt maar lekker een valse noot met ons mee!

Gemaakt voor aandacht, veel aandacht...

Vraag ons niet van wie hij het heeft, maar Jorrit is gemaakt voor aandacht... veel aandacht… Waar Ralph en ik publieke aandacht uit de weg gaan staat Jorrit voorop. Zingen, dansen, toneelspelen, als het maar op een podium is. Op zijn verjaardag verkleed naar school zodat hij al op weg naar school wordt toegeroepen en hij straalt van oor tot oor…

Heel lastig vinden wij het dan ook dat Jorrit de aandacht moet delen met een broertje die niet snapt wat aandacht delen is. Een broertje die we niet uit het oog kunnen verliezen omdat we direct moeten reageren bij gevaarlijk gedrag. Een broertje dat niet zelfstandig is en dus veel hulp nodig heeft. Dit heeft er voor gezorgd dat Jorrit kampioen omgaan met uitgestelde aandacht is. Maar of dat nou zo goed voelt… Nee absoluut niet!

Toen Jorrit anderhalf jaar geleden van ons ook nog eens geen communie mocht doen (en klasgenootjes dat al weken aan het voorbereiden waren) was voor hem de maat vol. Wat was hij boos op ons en wat was hij verdrietig. Tijd voor ons om actie te ondernemen…

En zo werd de “Jorritdag” in het leven geroepen. Opvang voor Siem werd geregeld en Jorrit had die dag de regie in handen…

Dus aten we die dag pannenkoeken als ontbijt, pizza tussen de middag en frietjes als avond eten. De daginvulling bestond uit samen knutselen, samen cakejes bakken, samen een film kijken en samen slapen in een tent in de tuin. Hij vroeg helemaal geen bijzondere dingen, gewoon even alle aandacht. Wat was het fijn om hem die te geven en wat genoot Jorrit er van!

Ook Jorrits verjaardag vieren we al jaren net iets uitgebreider. Voor zijn “grote mensenfeest” nodigen we net wat meer mensen uit, bakken we een extra grote taart, zorgen we voor veel lekkers en de feestdag is geslaagd met Jorrit als stralend middelpunt.

En zo doen we er ook alles aan om zijn kinderfeestje tot een groot succes te maken. We bedenken spannende verhalen, verzinnen spectaculaire opdrachten, verkleden ons, strooien friet over de tafel en ja hoor, we zien een stralende Jorrit.

De afgelopen weken stonden weer in het teken van de voorbereidingen rond zijn verjaardag. Jorrit genoot al weken van het helpen bij de voorbereidingen en afgelopen weekend vierden we feest. Wat heerlijk om dan ’s avond een uitermate tevreden mannetje in bed te stoppen (daar is hij gelukkig nog net niet te oud voor ;-)).

Komend weekend mogen we nog een keer knallen op zijn kinderfeest. Hopelijk kunnen we daarna weer terugkijken op geslaagde verjaardagsfeestdagen en kan Jorrit er weer voor maanden tegenaan.

En nadenken of we dit alleen maar in het belang van Jorrit doen of er stiekem ook ons schuldgevoel een beetje mee “afkopen” doen we gewoon lekker niet!